ΕΦ.ΣΥΝ

Το κύριο πρόβλημα με την Έκθεση της Ομάδας Πισσαρίδη δεν είναι ούτε ότι στερείται αντικειμενικότητας ούτε ότι υποκινείται από «νεοφιλελεύθερες» δοξασίες, όπως κατηγορείται από κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο: Στερείται επιστημονικής εντιμότητας! Εντυπωσιακό παράδειγμα η ευκολία με την οποία η Εκθεση αναπαράγει ως στατιστική αλήθεια δύο κυβερνητικά ψεύδη: Το ψέμα ότι το 2014 η Υφεση έδωσε τη θέση της στην Ανάκαμψη (το 2014 το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 1.998 εκατ.

Το φάντασμα του 5ου Μνημονίου πλανάται ήδη πάνω από τη χώρα. Ας δούμε γιατί είναι αναπόφευκτο, εκτός κι αν μια Πολιτική Επανάσταση το αποτρέψει πριν από τα μέσα του 2021.

Πριν από δέκα χρόνια, για να διασώσουν τις γαλλογερμανικές τράπεζες, προσποιήθηκαν ότι το κράτος μας δεν χρεοκόπησε, ώστε να μπορέσουν να στείλουν 100 δισ. ευρώ των Ευρωπαίων φορολογούμενων στις εν λόγω τράπεζες μέσω της… πλατείας Συντάγματος.

«Η μείωση του συντελεστή κατά το ίδιο ποσοστό τόσο για τα ολιγοπώλια όσο και για τα μικρομάγαζα, την ώρα που η προπληρωμή παραμένει η ίδια για όλους, αποτελεί κίνηση τόσο ανούσια όσο και αντιδραστική», δηλώνει στη συνέντευξή του στον Γιώργο Μπόσκο της ΕφΣυν ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης, τονίζοντας παράλληλα ότι η προπληρωμή φόρου των επιχειρήσεων δεν αναφέρθηκε ούτε ψιθυριστά.

Πρόκειται πράγματι για το μόνο κόμμα που είναι εθνικό και πανευρωπαϊκό ταυτόχρονα. Από κει και πέρα, τo ΜέΡΑ25 και το DiEΜ25 (σ.σ. το ευρωπαϊκό του όνομα) είναι γνωστό ως το κόμμα του Γιάνη Βαρουφάκη.

Πρώτα ήρθαν για τους σοσιαλιστές, και δεν είπα τίποτα
Καθώς δεν ήμουν σοσιαλιστής
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές, και δεν είπα τίποτα
Καθώς δεν ήμουν συνδικαλιστής
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους, και δεν είπα τίποτα
Καθώς δεν ήμουν Εβραίος
Μετά ήρθαν για εμένα – αλλά πλέον δεν είχε μείνει κανείς για να με υπερασπιστεί.
[Από ομιλία του Γερμανού αντιναζιστή Μάρτιν Νίμουλερ]

Τις προάλλες ήρθε στην Αθήνα προσκεκλημένος του πρωθυπουργού ο Εβο Μοράλες. Φαντάζεστε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με τον Αδωνι δίπλα του, να προϋπαντούν τον Μοράλες στο Μαξίμου; Μόνο σ’ ένα εναλλακτικό σύμπαν θα βλέπαμε προσκεκλημένο κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας τον πρόεδρο της Βολιβίας, ένα από τα ινδάλματα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς από τότε που κέρδισε τις προεδρικές εκλογές της χώρας του ηγούμενος των κατατρεγμένων ιθαγενών εργατών και μικροπαραγωγών κόντρα στο ντόπιο παρακράτος και τη διεθνή ολιγαρχία.

Η συλλογική μνήμη ενός ηρωικού παρελθόντος μετατρέπεται εύκολα σε μεμψιμοιρία από έναν λαό που νιώθει ότι, αντίθετα με τους προγόνους του, απέτυχε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Οταν ο απόηχος του ένδοξου παρελθόντος συνδυάζεται με τη μιζέρια της σημερινής κατάπτωσης, το αποτέλεσμα είναι ένα απαίσιο μείγμα υπεροψίας και μεμψιμοιρίας. Η μόνη διέξοδος από αυτή την παγίδα είναι το ρεαλιστικό διεθνικό όραμα.

«Αυτό που προτείνεται στον ελληνικό λαό, αντί για ένα βιώσιμο σχέδιο για την επόμενη δεκαετία, είναι το να συναινέσει στην έξοδό του στις αγορές όσο το κράτος του είναι πτωχευμένο, και με προοπτική να βουλιάζει όλο και πιο πολύ στον βούρκο της μακροπρόθεσμης πτώχευσης· αλλά, βέβαια, παραμένοντας στις αγορές. Θεωρώ εθνική ανοησία τη συναίνεσή μας σε αυτό το πλάνο»(20ή Φεβρουαρίου 2014)

Υπάρχουν δυο τρόποι να κάνει κανείς πολιτική. Ο παλαιοκομματικός τρόπος θέλει «στελέχη» να μαζεύονται σ’ ένα δωμάτιο και να αποφασίζουν την από κοινού κάθοδό τους στις εκλογές προσθέτοντας τα κουκιά τους. Κατόπιν, αφού τα έχουν βρει στη μοιρασιά θέσεων και πόστων, ξύνουν το κεφάλι τους και αναρωτιούνται τι πρόγραμμα θα παρουσιάσουν στους ψηφοφόρους. Πρόκειται για την πρακτική που έχει στρέψει τους πολίτες εναντίον της πολιτικής, κάτι που ενισχύει τις πολιτικές που ενδυναμώνουν την κρίση στρέφοντας τους πολίτες εναντίον της… πολιτικής.

Η κακεντρέχεια δεν είναι ποτέ προοδευτική. Στο ΜέΡΑ25 ξυπνάμε κάθε πρωί με την ελπίδα να κάνει κάτι καλό η κυβέρνηση, να το χαιρετίσουμε και, έτσι, να αποδράσουμε –έστω και για λίγο– από τη θλίψη της συνεχούς καταγραφής αρνητικών εξελίξεων, αδιέξοδων πολιτικών, αήθους προπαγάνδας.