ΕΦ.ΣΥΝ

Καπιταλισμός χωρίς δυσβάστακτο χρέος δεν γίνεται. Για την ακρίβεια, για να επιβιώνει ο καπιταλισμός αναγκάζεται να γεννά όλο και μεγαλύτερα χρέη που είναι αδύνατον να αποπληρωθούν. Κι όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι, απλώς κουρεύονται αλλά μόνο αφού έχουν συνθλιβεί οι μη έχοντες και έχουν ενισχυθεί οι κατέχοντες. Αν και όλα αυτά πλέον είναι γνωστά μετά από μια δεκαετία κρίσης, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στους αριθμούς.

Το 2019 δεν θα είναι μόνο εκλογική χρονιά. Θα αποδειχθεί, επί πλέον, η χρονιά που η ύφεση επέστρεψε στη διεθνή οικονομία. Πρόκειται για εκρηκτικό μείγμα για μια χώρα όπως η Ελλάδα, που συμπληρώνει δεκαετία μόνιμης κρίσης, που εισέρχεται σε εκλογικό κύκλο και της οποίας το χρέος θα ήταν μη βιώσιμο ακόμα και χωρίς την επερχόμενη διεθνή ύφεση.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος πριν από τη νέα διεθνή ύφεση

Λευκός Οίκος, Ουάσινγκτον. Ο Ντίτερ, ο Χέρμπερτ κι ο Νίκολας βρίσκονται εκεί για να διαπραγματευτούν με τον Ρόμπερτ Λάιτιτζερ, το δεξί χέρι του προέδρου Τραμπ για θέματα διεθνούς εμπορίου, και τον Ουίλμπουρ Ρος, τον Αμερικανό υπουργό Εμπορίου. Είναι εκεί για να διασώσουν, μετά τον εξευτελισμό της Ανγκελα Μέρκελ και των Βρυξελλών από την κυβέρνηση Τραμπ, ό,τι μπορούν για τις τρεις εταιρείες τους – τη Μercedes (Daimler), τη VW και την BMW.

Οι ευρωεκλογές αντιμετωπίζονται από όλα τα κόμματα ως πρόβα τζενεράλε για τις εθνικές εκλογές, κάτι σαν επίσημη δημοσκόπηση. Ενίοτε, μια αδύναμη κυβέρνηση επισπεύδει τις εθνικές εκλογές ώστε να συμπέσουν με τις ευρωεκλογές (π.χ. το 1989) ώστε να δώσει την ευκαιρία σε δυσαρεστημένους ψηφοφόρους να τη «μαυρίσουν» στην ευρω-κάλπη αλλά να την υπερψηφίσουν στην εθνική κάλπη. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, οι ευρωεκλογές ποτέ δεν περιστρέφονται γύρω από το μέγα ζήτημα «Τι Ευρώπη θέλουμε;».

Άραγε αναλογίστηκε ο κ. Τσακαλώτος τί σηματοδότησε προσυπογράφοντας το ανακοινωθέν του Eurogroup και συντηρώντας τη νεοφιλελεύθερη λογική ότι η λιτότητα που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας θα μειώσει το ιταλικό δημόσιο χρέος; Ο κ. Τσίπρας, συνειδητοποιεί ότι έτσι ενισχύει τον φασίστα Σαλβίνι, στον οποίο δίνει το δικαίωμα, την ώρα που επενδύει συνειδητά στο ρατσιστικό μίσος, να ταυτίζει πλέον την Αριστερά με τη γερμανική λιτότητα και να αυτοπαρουσιάζεται μπροστά στον ιταλικό λαό ως ο μοναδικός κομιστής του οικονομικού ορθολογισμού και της κοινωνικής ευαισθησίας;

Σε πρόσφατη δημόσια συζήτησή μας στο Λονδίνο, ο Μπράιαν Ινο εξέφρασε τη θεωρία του περί τέχνης: Οπως τα παιδιά εξερευνούν τον κόσμο παίζοντας, οι ενήλικοι παίζουν ζωγραφίζοντας, γράφοντας μουσική, κάνοντας γλυπτά – δημιουργώντας τέχνη με άλλα λόγια. Αρα, συμπέρανε, πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι η τέχνη είναι ακίνδυνη, όπως το παιχνίδι ενός παιδιού. Σε εκείνο το σημείο του θύμισα τη ρήση του Χέρμαν Γκέρινγκ: «Οταν ακούω τη λέξη πολιτισμός, το χέρι μου ψάχνει να βρει το πιστόλι μου».

Το 2008 οι ελληνικές τράπεζες χρεοκόπησαν. Για μια δεκαετία η πικρή αλήθεια κουκουλώνεται. Πώς; Με όλο και περισσότερα χρήματα που (άμεσα ή έμμεσα) παρέχουν στις τράπεζες (χωρίς βέβαια να έχουν ερωτηθεί ποτέ) οι χειμαζόμενοι πολίτες. Και με μια ακολουθία ψεμάτων που τα ΜΜΕ και το Μνημονιακό Τόξο επαναλαμβάνουν ολοένα και επιθετικότερα – μέσα στην αγωνία τους ότι η αλήθεια για τις τράπεζες-ζόμπι (που τους στηρίζουν) θα αποκαλυφθεί. Την προπερασμένη Τετάρτη οι μετοχές των τραπεζών έπεσαν τόσο που κάποιοι την κατέγραψαν ως «Μαύρη Τετάρτη».

Αυτό που κάνει την τραγωδία να διαφέρει από την παγιωμένη κατάθλιψη είναι η προσδοκία της κάθαρσης. Αυτή η προσδοκία είναι σήμερα απούσα στη χώρα. Από τη στιγμή που η πρώτη αριστερή κυβέρνηση ενσωματώθηκε εν μιά νυκτί στο Μνημονιακό Τόξο ξεκίνησε η διαδικασία της παράδοσης της μεγάλης πλειοψηφίας, ακόμα και συντηρητικών πολιτών, στην ψυχολογία του εγκλωβισμού σε σκοτεινό λαβύρινθο αδιεξόδων. Το αποτέλεσμα είναι να ζούμε, πλέον, σε μια Ελλάδα χαμηλών προσδοκιών.

Το μόνο αντίδοτο στην αποδοχή της συστηματικής Ερημοποίησης της Ελλάδας, με χιλιάδες νέες και νέους να ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους κάθε μήνα, είναι οι ρεαλιστικές, υπεύθυνες, συγκεκριμένες, ριζοσπαστικές προτάσεις για το τι πρέπει και μπορεί να γίνει τη «Δευτέρα το πρωί». Τέτοιες προτάσεις καταθέτει τώρα το ΜέΡΑ25 σε κάθε τομέα, αγνοώντας το πολιτικό κόστος και με έμφαση σε καινοτόμες πολιτικές που, όλες μαζί, συνθέτουν ένα οργανικό, προγραμματικό σύνολο. Για εμάς στο ΜέΡΑ25, ούτε το ευρώ ούτε η δραχμή είναι φετίχ.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδομείται. Από τη μία, η εν εξελίξει εσωτερική ευρωπαϊκή κρίση δημιουργεί ρωγμές που, από μόνες τους, ήταν ικανές να φέρουν την κατάρρευση της Ε.Ε. Από την άλλη, έχουμε έναν πρόεδρο Τραμπ ο οποίος με πρόγραμμα και μεθοδικότητα, έχοντας γνώση των ρωγμών αυτών, στοχεύει στην αποδόμηση της Ε.Ε. μέσω επιθετικών κινήσεων στη σφαίρα του διεθνούς εμπορίου και της γεωπολιτικής.