DiEM25 Ελλάδας

Βγήκαμε από τα Μνημόνια; Επειδή στην Ελλάδα ο διάλογος έχει καταργηθεί προ πολλού, ας ξεκινήσουμε την συζήτηση του τί σημαίνει Μνημόνιο: Δεν σημαίνει δεσμεύσεις προς τις Βρυξέλλες. Όλες οι χώρες-μέλη της ΕΕ τελούν υπό δεσμεύσεις. Και η Γερμανία ακόμα. Όχι, Μνημόνιο σημαίνει κάτι άλλο πέραν των δεσμεύσεων π.χ. του “Συμφώνου Σταθερότητας”. Μνημόνιο σημαίνει διασύνδεση διευκολύνσεων που μας κάνουν οι δανειστές για να τους αποπληρώνουμε με υφεσιακά και άλλα μέτρα λιτότητας υπό την επιτήρηση και τας διαταγάς της τρόικας ΕΚΤ-ΕΕ-ΔΝΤ – π.χ.

Κατά την παράδοση του Υπουργείου Οικονομικών στον νυν υπουργό του είχα πει: Βασικοί σου στόχοι πρέπει να είναι (α) η αναδιάρθρωση (στην βάση ρήτρας ΑΕΠ – nominal GDP indexing) του χρέους μας προς την τρόικα, και (β) υπαγωγή των ομολόγων που παραμένουν στα χέρια ιδιωτών στο πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης της ΕΚΤ. Συμφώνησε.

The official version reads as follows: Europe is on the road to recovery, the consequences of Brexit are under control, Chancellor Angela Merkel and President Emmanuel Macron would now create the new foundations on which Europe will establish a stronger alliance. Even the Greek debt crisis, it is said, was over after the decision of the Eurogroup last week! Unfortunately, a closer look reveals a deep gap between propaganda and reality.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδομείται. Από τη μία, η εν εξελίξει εσωτερική ευρωπαϊκή κρίση δημιουργεί ρωγμές που, από μόνες τους, ήταν ικανές να φέρουν την κατάρρευση της Ε.Ε. Από την άλλη, έχουμε έναν πρόεδρο Τραμπ ο οποίος με πρόγραμμα και μεθοδικότητα, έχοντας γνώση των ρωγμών αυτών, στοχεύει στην αποδόμηση της Ε.Ε. μέσω επιθετικών κινήσεων στη σφαίρα του διεθνούς εμπορίου και της γεωπολιτικής.

ATHENS – Europe’s establishment is luxuriating in two recent announcements that would have been momentous even if they were only partly accurate: The end of Greece’s debt crisis, and a Franco-German accord to redesign the eurozone. Unfortunately, both reports offer fresh proof of the European Union establishment’s remarkable talent for never missing an opportunity to miss an opportunity.

Κάθε περίπου 80 χρόνια η Ευρώπη περνά έναν υπαρξιακό «σπασμό», μια κρίση τόσο βαθιά που καταδικάζει μία ή περισσότερες γενιές στην απόγνωση, αλλά παράλληλα επιταχύνει τον ιστορικό ρου γεννώντας νέες δυνατότητες μαζί με τις νέες απειλές: 1848, 1929 και 2008 – στιγμές ιστορικές που οδήγησαν στη μαζική δυστυχία, αλλά και σε κοινωνικούς αγώνες χωρίς τους οποίους η Ευρώπη θα ήταν πιο πρωτόγονη, λιγότερο πολιτισμένη.

Η πολιτική κρίση στην Ιταλία ήταν αναπόφευκτη συνέπεια της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης και της αποτελμάτωσης που αυτή προκάλεσε. Ο μέσος Ιταλός είναι σήμερα φτωχότερος απ’ ό,τι είκοσι χρόνια πριν, ενώ την τελευταία δεκαετία η διαφορά στο κατά κεφαλήν εισόδημα για τον μέσο Ιταλό από τον μέσο Γερμανό εκτοξεύτηκε από 12% σε 32%. Παράλληλα, για πρώτη φορά από τον 19ο αιώνα, τον μέσο Ιταλό ξεπέρασε σε κατά κεφαλήν εισόδημα ακόμα και ο μέσος Ισπανός, παρά το γεγονός ότι και η Ισπανία βρίσκεται εγκλωβισμένη στην ίδια οικονομική κρίση.

Κάποτε βλέπαμε σκηνές όπως οι πρόσφατες από τη Γάζα και νιώθαμε αποτροπιασμό, θεωρώντας τους εαυτούς μας συμπάσχοντες με τους Παλαιστινίους. Σήμερα, έχουμε απολέσει το δικαίωμα σε αυτή την αθωότητα δεδομένου ότι οι κυβερνώντες μας, η δεύτερη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (που συνεχίζει απροκάλυπτα την πολιτική Σαμαρά και σε αυτό τον τομέα), έχουν καταστήσει την Ελλάδα συνέταιρο εκείνων που βρίσκονται από την άλλη μεριά του «φράκτη», εκείνων που χειρίζονται τα μη επανδρωμένα αεροπλάνα και τα μυδράλια που σπέρνουν τον θάνατο στους άοπλους διαδηλωτές της Γάζας.

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης ασχολείται πλέον με το κίνημα DiEM25 και την ελληνική του εκδοχή MεΡΑ25. Από νέες θέσεις ασκεί κριτική στην κυβέρνηση Τσίπρα, αμφισβητεί πως υπήρξε κόστος από την επτάμηνη διαπραγμάτευση του 2015, ενώ αποδομεί την έξοδο από το Μνημόνιο το προσεχές καλοκαίρι.

Πόσο κόστισε η διαπραγμάτευση του 2015;