Στην χτεσινή μου τοποθέτηση στη Βουλή, στο πλαίσιο της συζήτησης του σχέδιου νόμου της κυβέρνησης περί “επιτελικού κράτους”, ένα από τα ζητήματα που θίχτηκαν αφορούσε την επιλογή του αρχηγού της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Στην αγόρευσή μου ήμουν ιδιαίτερα επικριτικός στην επιλογή του κ. Κοντολέοντα (έως πρότινος διευθυντή της G4S στην Ελλάδα), την οποία χρησιμοποίησα ως παράδειγμα της στροφής προς τον αγοραίο, ταξικό αυταρχισμό της νέας κυβέρνησης. Παράλληλα, αναφέρθηκα στην τοποθέτηση του κ. Τσίπρα που παρουσίαζε εξιδανικευμένη την εικόνα της ΕΥΠ επί της πρωθυπουργίας του και επί της αρχηγίας του κ. Ρουμπάτη. Σε αυτό το πλαίσιο συμβούλευσα τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ:
«Μη μιλάτε για την ΕΥΠ. Ο κ. Τσίπρας αναφέρθηκε στην περίοδο του κ. Ρουμπάτη σαν να ήταν η χρυσή περίοδος. Δεν ήταν όμως. Προσωπικά έχω γνώση ότι το σκοτεινό κράτος λειτουργούσε εις βάρος ακόμα και της κυβέρνησής μας. Ας έρθει να με μηνύσει για όσα έγραψα στο βιβλίο μου για τον κ. Ρουμπάτη. Είχατε 4 χρόνια για να βάλετε την ΕΥΠ στην θέση της. Να βάλετε το ΣΔΟΕ σε λειτουργία και στη θέση του τον κ. Λάτση. Όσο για την τερατώδη Προεδρία της Κυβέρνησης που στήνει ο κ. Μητσοτάκης, ξεχάσατε τον κ. Δραγασάκη και την Αντιπροεδρία του – την παράλληλη κυβέρνηση που έστησε;»
Επειδή τα ΜΜΕ φαίνεται έχουν αλλεργία στο να διαβάζουν βιβλία, όσα μέσα αναφέρθηκαν στην αναφορά μου στον κ. Ρουμπάτη και στην ΕΥΠ δεν έκαναν ούτε μια αναφορά στα δύο επίμαχα εδάφια του βιβλίου μου ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ.
Με σκοπό να στερήσω τους διαστρεβλωτές των ΜΜΕ την ευκαιρία να θάψουν τα λόγια μου κάτω από τόνους λάσπης, και με ακόμα καλύτερο σκοπό να διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται τι πραγματικά είχα γράψει (και σε τι ακριβώς αναφέρθηκα στην χτεσινή μου ομιλία στη Βουλή) ακολουθούν τα σχετικά εδάφια:
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ “ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ“
Κοιτάζοντας μέσα στην άβυσσο (από το Κεφάλαιο 6, με τίτλο “Ξεκίνημα”, σελ. 267)
Παρότι μικροκαμωμένος, ο Γιάννης Ρουμπάτης εντυπωσιάζει με την παρουσία του. Μιλάει αργά, χαμηλόφωνα, ζυγίζοντας προσεκτικά κάθε του λέξη και αποδεικνύοντας συνεχώς πόσο εξαιρετικός χρήστης είναι τόσο της ελληνικής γλώσσας όσο και του ηχοχρώματος της φωνής του. Ξεκίνησε ως δημοσιογράφος, ενώ τη δεκαετία του 1980 διετέλεσε κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, προτού εκλεγεί ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1990.
Ο Ρουμπάτης διέθετε και με το παραπάνω τα προσόντα για να ηγηθεί της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, της ΕΥΠ, μιας υπηρεσίας πληροφοριών με παρελθούσες «δάφνες» στην αμερικανοκινούμενη υπονόμευση ελλήνων δημοκρατών αλλά χωρίς ούτε μία σοβαρή επιτυχία στην υπεράσπιση της χώρας από ξένους εχθρούς. Ως φοιτητής είχε εκπονήσει διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, η οποία εστίαζε στον βαθμό διείσδυσης της CIA στις ελληνικές κυβερνήσεις. Ως κυβερνητικό στέλεχος κατά τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε στην κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, η οποία έκανε πολλά για να κόψει τις διασυνδέσεις μεταξύ ξένων μυστικών υπηρεσιών και ελλήνων πρακτόρων.
Από την πρώτη στιγμή ένιωσα άνετα με τον Ρουμπάτη, ή τουλάχιστον όσο άνετα μπορεί κανείς να αισθανθεί με τον επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών. Η ανάλυσή του για την κατάσταση που αντιμετώπίζε η νέα κυβέρνηση εναρμονιζόταν με τη δική μου. Οι δηλώσεις του περί αφοσίωσης στη νέα μας κυβέρνηση και η διαβεβαίωσή του ότι θα αποτελούσε τον εχέμυθο σύμμαχό μας ήταν ευπρόσδεκτες. Εξίσου ευπρόσδεκτες ήταν οι τεχνικές συμβουλές του για απλά μέτρα που μπορούσα να λαμβάνω ώστε να θέτω εμπόδια στις φιλότιμες προσπάθειες ξένων υπηρεσιών να ξέρουν τι λέμε μεταξύ μας. Αλλά, πάνω απ’ όλα, εκτίμησα την επιβεβαίωση της αίσθησης που είχα για το γεγονός ότι ολόκληρα τμήματα του υπουργείου μου ήταν αλλού «αφοσιωμένα», εκτός επικράτειας, καθώς και για τις καρδιακές σχέσεις στελεχών του κρατικού μηχανισμού, πρώην και νυν, με τους επικεφαλής των τεχνικών κλιμακίων της τρόικας.
Μετά την πρώτη εκείνη συνάντηση θα συναντούσα τον Ρουμπάτη τακτικά στο Μαξίμου, σε γραφείο δίπλα από το πρωθυπουργικό, όπου συχνά περίμενε να συναντήσει τον Αλέξη πριν ή μετά τις τακτικές συ- νεδριάσεις του «πολεμικού» μας συμβουλίου, όπως αποκαλούσαμε μεταξύ σοβαρού κι αστείου τη διαπραγματευτική μας ομάδα. Σε εκείνες τις σχεδόν τυχαίες συναντήσεις ο Ρουμπάτης θα με ενημέρωνε δίνοντας τις τελευταίες πληροφορίες που έπρεπε, κατ’ εκείνον, να γνωρίζω. Όμως, όπως σύντομα θα ανακάλυπτα, ο επικεφαλής των μυστικών μας υπηρεσιών εύκολα, και αθόρυβα, μπορεί να μεταστραφεί από χρήσιμος φίλος σε αμείλικτο, αδήλωτο εχθρό. Όπως είχε πει κάποτε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε, αν κοιτάξεις αρκετή ώρα μέσα στην άβυσσο, είναι πιθανόν να κοιτάξει κι η άβυσσος μέσα σου.
…
Εθνική Υπηρεσία Παραπληροφοριών (από το Κεφάλαιο 15, με τίτλο “Τέλος Άνοιξης”, σελ. 677-680)
Οι καθεστωτικές επιλογές των διευθυντών της ΕΡΤ και του ΕΜΣΤ δεν προμήνυαν τη στροφή προς την τρόικα μόνο του Παππά και του Σαγιά. Ένα απόγευμα του Μάρτη ο Γιάννης Ρουμπάτης, ο αρχηγός της ΕΥΠ, με πλησίασε στο Μαξίμου. Ήθελε, όπως μου εξήγησε, να μου πει έναν καλό λόγο για τον επικεφαλής της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων (ΕΕΕΠ), της αρχής ελέγχου του τζόγου – του θεσμικού οργάνου με το οποίο στόχευα να περιορίσω την εξάπλωση των VLT (των βιντεολόττο) του ιδιωτικοποιημένου ΟΠΑΠ. Έχει στενούς δεσμούς με το παλαιό καθεστώς, παραδέχτηκε ο Ρουμπάτης, «όμως πιστεύω πως βρήκε τρόπο να κρατήσει αυτό τον βρόμικο χώρο σχετικά καθαρό. Θα ήταν λάθος να τον απομακρύνεις επειδή δεν είναι δικός μας».
Ήταν μια προαίρεση την οποία μοιραζόμουν με τον Ρουμπάτη. Θεωρούσα απαράδεκτη την πρακτική των νέων κυβερνήσεων που, παραδοσιακά, έμπαιναν στα υπουργεία, έδιωχναν τους ανθρώπους των «προηγούμενων» και τους αντικαθιστούσαν με «δικούς τους». Υπό κανονικές συνθήκες, ο λόγος του Ρουμπάτη θα μου αρκούσε, ιδίως δεδομένης της καλής μας σχέσης και της εκτίμησης την οποία έτρεφα γι’ αυτόν. Στο υπουργείο μου όμως, η ομάδα μου ούτε που ήθελε να το ακούσει. «Αν πρέπει κάποιος να απομακρυνθεί, είναι ο συγκεκριμένος!» μου έλεγαν με μια φωνή για τον άνθρωπο του προηγούμενου καθεστώτος τον οποίο ήθελε ο Ρουμπάτης να κρατήσω. Αφού διερεύνησα τους ισχυρισμούς τους και εξέτασα την κατάσταση προσεκτικά, τελικά τον απομάκρυνα αντικαθιστώντας τον με τον Αντώνη Στεργιώτη.
Με την ανακοίνωση της αλλαγής φρουράς στην ΕΕΕΠ την οποία αποφάσισα, και ιδίως τα μέτρα «μαντρώματος» των VLT του ΟΠΑΠ, ξεκίνησε μια βάναυση καμπάνια εναντίον μου προσωπικά και εναντίον όλων όσους διόρισα στην ΕΕΕΠ. Η καταπληκτική κατηγορία την οποία εκτόξευσαν εναντίον μου ήταν ότι ήμουν ο «Βασιλιάς του Τζόγου» και ότι έκανα ό,τι έκανα στον χώρο επειδή εκπροσωπούσα τα συμφέροντα των παράνομων στοιχημάτων, τα οποία ανταγωνίζονταν τα VLT του ΟΠΑΠ.
Αυτά τα παρατράγουδα ήταν, βέβαια, αναμενόμενα και σχεδόν διασκεδαστικά. Όποιος τα βάζει με τα ιδιωτικά συνδικάτα του τζόγου αυτά παθαίνει. Τιμή μου ήταν. Όμως, αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν ότι, περίπου την ίδια εποχή, ο Ρουμπάτης σταμάτησε εντελώς να μου δίνει τις χρήσιμες αναφορές και συμβουλές που μου έδινε έως τότε. Τον έβλεπα στο Μαξίμου, ανταλλάσσαμε ένα «γεια», αλλά ως εκεί.
Στο μεταξύ, η συμπεριφορά του Παππά και του Σαγιά προς το πρόσωπό μου χειροτέρευε ραγδαία. Η απόφαση του Αλέξη στις 27 Απριλίου να συμφωνήσει με τις απαιτήσεις του Ντάισελμπλουμ, αντικαθι- στώντας τον Θεοχαράκη με τον Χουλιαράκη, υποσκάπτοντάς με, και αποδεχόμενος πίσω από την πλάτη μου τα πρωτογενή πλεονάσματα που μονιμοποιούσαν τη λιτότητα, πυροδότησε τη συστηματικά αγενή και επιθετική συμπεριφορά τους εναντίον μου. Πριν περάσει ένας μήνας, η συμπεριφορά τους είχε γίνει ξεκάθαρα προσβλητική και απροκάλυπτα επιθετική. Μια μέρα ρώτησα τον Αλέξη αν το είχε προσέξει. Μου απάντησε με απάθεια πως ναι, το πρόσεξε. Του εξέφρασα την ανησυχία μου και την απορία μου για ποιον λόγο συνέβαινε αυτό. Η απάντησή του με σόκαρε:
ΤΣΙΠΡΑΣ: Ο Σαγιάς είναι πεπεισμένος πως τα έχεις βρει με τον Σόιμπλε για να μας βγάλεις από το ευρώ. Και νομίζω πως έχει πείσει και τον Παππά.
Γ.Β.: Αυτό πιστεύεις κι εσύ, Αλέξη;
ΤΣΙΠΡΑΣ: Όχι, αλλά αυτοί είναι πεπεισμένοι.
Γ.Β.: Γιατί; Πώς; Σε τι το βασίζουν; Αν έχω πετύχει κάτι, είναι να μπλοκάρω, εκ μέρους σου, τις προσπάθειες του Σόιμπλε για Grexit.
ΤΣΙΠΡΑΣ: Ο Ρουμπάτης τους λέει άλλα.
Ενώ το υπόλοιπο πολεμικό συμβούλιο συνέχιζε τη συζήτησή του, προσπάθησα να καταλάβω τι μπορεί να σήμαινε αυτό το νέο εκρηκτικό στοιχείο. Γιατί να με κατηγορεί ο Ρουμπάτης ότι συνωμοτώ με τον Σόιμπλε; Ή μήπως δε μου τα έλεγε καλά ο Αλέξης; Από την άλλη, η μονόπλευρη διακοπή της σχέσης μου με τον Ρουμπάτη και η επιθετικότητα των Σαγιά-Παππά προς το πρόσωπό μου ήταν συμβατές με την πληροφορία του Αλέξη. Όπερ με επανέφερε στο ερώτημα: Γιατί να λέει ξεκάθαρα ψέματα για μένα ο αρχηγός των μυστικών μας υπηρεσιών; Δεν αρκούσεως εξήγηση η μη ικανοποίηση της παράκλησής του να κρατήσω τον πρόεδρο της ΕΕΕΠ .
Πέραν τούτου, αναρωτιόμουν αν κι ο Αλέξης πίστευε ότι είχα γίνει το ανδρείκελο του Σόιμπλε. Αν το πίστευε, γιατί να μου το πει; Σίγουρα θα χρησιμοποιούσε αυτή την πληροφορία για να με ξεζουμίσει όσο του ήμουν χρήσιμος και θα με ξεφορτωνόταν ένα δευτερόλεπτο μετά. Από την άλλη, αν ο Αλέξης δεν το πίστευε, γιατί δεν έπαιρνε το μέρος μου ενάντια στους Σαγιά και Παππά; Μήπως είπε ψέματα ο Αλέξης, και ο Ρουμπάτης δεν με είχε κατηγορήσει ποτέ ως συνεργό του Σόιμπλε; Έπρεπε να ερευνήσω το θέμα όσο μπορούσα. Τουλάχιστον να διακρίνω αν ο Ρουμπάτης είχε πει ψέματα για μένα.
Η ευκαιρία μού παρουσιάστηκε το βράδυ πριν από το Eurogroup της 11ης Μαΐου. Το πολεμικό συμβούλιο είχε αποφασίσει ποια στρατηγική έπρεπε να ακολουθήσω στο Eurogroup και ετοιμαζόταν να λήξει. Ο Ρουμπάτης έτυχε να συμμετέχει τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της συνάντησης. Καθώς σηκωνόμασταν για να φύγουμε, ο Αλέξης στράφηκε προς το μέρος μου και μου είπε ενώπιον όλων: «Αύριο να είσαι ήρεμος. Μη χάσεις την ψυχραιμία σου». Χαμογέλασα και είπα σε ήρεμο τόνο:
«Πάντα είμαι παράδειγμα ψυχραιμίας στο Eurogroup». Και κοιτώντας τον Ρουμπάτη, ρώτησα τον Αλέξη: «Σου έχουν μεταφέρει διαφορετικές πληροφορίες, Αλέξη;» Ο Αλέξης κοίταξε τον Ρουμπάτη παραμένοντας σιωπηλός.
«Έχασες την ψυχραιμία σου στη Ρίγα, Γιάνη», είπε ο Ρουμπάτης κομπιάζοντας.
«Όχι, Γιάννη. Δεν έχασα την ψυχραιμία μου ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Αν έχεις πει κάτι διαφορετικό στους υπόλοιπους», είπα στον Ρουμπάτη δείχνοντας τους άλλους στην αίθουσα, «είτε έλαβες λάθος πληροφορίες από τις “πηγές” σου είτε λες ψέματα».
Η ομίχλη είχε απομακρυνθεί αποκαλύπτοντας μια σκέτη ασχήμια. Καθώς ο Ρουμπάτης ήταν ικανότατος, ήμουν σίγουρος ότι γνώριζε πολύ καλά πόσο ψύχραιμος ήμουν στο Eurogroup της Ρίγας και γενικότερα. Ποτέ του δεν θα με κατηγορούσε μπροστά μου για κάτι που ήξερε ότι δεν αλήθευε. Τότε γιατί το έκανε; Μία μόνο εξήγηση υπήρχε: Είχε ήδη πει στον Αλέξη, στον Σαγιά και στους υπόλοιπους το ψέμα ότι στη Ρίγα είχα χάσει τον έλεγχο. Έτσι, όταν τον προκάλεσα μπροστά σε όλους, δεν μπορούσε να παραδεχθεί την αλήθεια (ότι, δηλαδή, στη Ρίγα είχα χειριστεί τη δύσκολη κατάσταση ψύχραιμα και σωστά), καθώς κάτι τέτοιο θα αποτελούσε εξομολόγηση ότι τους είχε πει ψέματα. Ήταν λοιπόν ξεκάθαρο: Ο αρχηγός της ΕΥΠ μετέφερε ηθελημένα ψευδείς αναφορές για μένα στον πρωθυπουργό και στα μέλη του πολεμικού μας συμβουλίου. Αν ένιωθε ότι είχε το δικαίωμα να τους πει ψέματα για μένα ως προς το Eurogroup της Ρίγας, γιατί να μην πει ψέματα και για τη σχέση μου με τον Σόιμπλε;
Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να αποκαλύψω τι πραγματικά είχε συμβεί στη Ρίγα – να μεταφέρω τη γυμνή αλήθεια σε όσους ίσως να είχαν δηλητηριαστεί από τις «αναφορές» Ρουμπάτη. Έτσι, με το που επέστρεψα στο γραφείο μου, κατέβασα από το κινητό μου την ηχογράφηση της Ρίγας στον υπολογιστή. Την αντέγραψα σε στικάκι το οποίο έδωσα στη γραμματέα μου με οδηγίες να αντιγραφεί και να παραδοθεί προσωπικά, με προσωπικά στικάκια, σε όλα τα μέλη του Κυβερνητικού Συμβουλίου (δηλαδή σε όλους τους υπουργούς και τους αναπληρωτές υπουργούς) και σε όλα τα μέλη του πολεμικού συμβουλίου που δεν ήταν υπουργοί, με ένα σημείωμα δικό μου που έλεγε: «Ορίστε τι συνέβη πραγματικά».
Το ενδιαφέρον είναι ότι ούτε ένας από τους παραλήπτες δεν ανέφερε έκτοτε το στικάκι που έλαβε ή την ηχογράφηση που περιείχε. Ούτε ένας! Ακόμη και σήμερα δεν ξέρω αν ενδιαφέρθηκαν έστω να το ακούσουν.
Source