Το ΚΚΕ είναι σοβαρό κόμμα, με επαγγελματικά στελέχη που ξέρουν την δουλειά τους, με ήθος που λείπει απ’ όλα τα άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα. Για αυτό το λόγο μου προκάλεσε εντύπωση, και σχολιάζω εδώ, ένα δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη». Το συγκεκριμένο δημοσίευμα αναφέρεται στην 10η Ιουλίου 2015, λίγες μέρες μετά την μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ από τον κ. Τσίπρα το βράδυ του Δημοψηφίσματος (η οποία με οδήγησε στην παραίτηση αργά το ίδιο βράδυ) και τρεις μέρες πριν ο κ. Τσίπρας συνθηκολογήσει επίσημα στις 13 Ιουλίου στις Βρυξέλλες. Το δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» περιέχει δύο ανακρίβειες που θέλω να πιστεύω ότι είναι αποτέλεσμα παραδρομής.
Η πρώτη ανακρίβεια είναι η αναφορά ότι στο Eurogroup «…ο Βαρουφάκης προσπαθούσε να αποδείξει στους «εταίρους» ότι η κυβέρνηση θέλει ουσιαστικά το ΝΑΙ, παρ’ όλο που θα καλέσει τον κόσμο να πει ΟΧΙ». Τίποτα τέτοιο δεν ισχύει για μένα και για τα λεγόμενά μου στο Eurogroup. Προφανώς ο συντάκτης άθελά του βασίστηκε σε πλασματικούς διαλόγους μου που συγχέουν τις σκέψεις και τα λόγια μου με εκείνα του κ. Τσίπρα (ο οποίος, πράγματι, ήθελε το ΝΑΙ, όπως αποδείχθηκε). Για του λόγου το αληθές, κι εφόσον το επιθυμεί, είμαι διατεθειμένος να δώσω στον συντάκτη της “Ριζοσπάστη” πρόσβαση στο ηχογραφημένο αρχείο μου το οποίο θα επιβεβαιώσει πως κάθε μου φράση είχε σκοπό να εξηγήσει γιατί το ΟΧΙ του ελληνικού λαού ήταν η μόνη λογική απάντηση στο τελεσίγραφο του Eurogroup – και γιατί η ελληνική κυβέρνηση έχει ιερή υποχρέωση να τηρήσει αυτό το ΟΧΙ.
Η δεύτερη ανακρίβεια είναι ότι την 10η Ιουλίου έστειλα επιστολή στην Πρόεδρο της Βουλής με την οποία, δήθεν, δήλωνα την πρόθεσή μου να ψηφίσω ΝΑΙ στο 3ο Μνημόνιο. Μάλιστα, ο συντάκτης παραθέτει μια σειρά από Μνημονιακά μέτρα στα οποία υποτίθεται ότι έδωσα την συγκατάθεσή μου (π.χ. αύξηση ΦΠΑ, φόρου εισοδήματος, κατάργηση επιδόματος θέρμανσης κλπ.) Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Καμία συγκατάθεση δεν έδωσα στο οποιοδήποτε Μνημονιακό μέτρο. Ούτε την 10η Ιουλίου ούτε ποτέ. [Για αυτό άλλωστε η τρόικα (εξωτερικού και εσωτερικού) με στοχοποιεί συστηματικά από τότε.]
Αυτό που συνέβη ήταν ότι ζητήθηκε από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να εξουσιοδοτήσουμε τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να πάει στις Βρυξέλλες να διαπραγματευτεί. Γνώριζα καλά ότι η διαπραγμάτευση εκείνη θα κατέληγε σε φιάσκο αλλά θεώρησα ότι, στον βαθμό που υπήρχε έστω μια μικρή πιθανότητα ο Ευκλείδης να γυρνούσε από τις Βρυξέλλες λέγοντας ότι δεν μπορεί να υπογράψει αυτό που του δίνανε, δεν είχα λόγο να μην τον εξουσιοδοτήσω να πάει. Άλλο να εξουσιοδοτήσεις κάποιον να διαπραγματευτεί και εντελώς άλλο να αποδεχθείς αυτό που σου φέρνει. Έτσι, έστειλα επιστολή στην Πρόεδρο της Βουλής που έλεγε αυτολεξεί τα πιο κάτω [βλ. αντίγραφο] ενώ, ταυτόχρονα, ξεκίνησα διεθνή καμπάνια εναντίον του 3ου Μνημονίου που ερχόταν.
«Με την παρούσα θέλω να σας ενημερώσω ότι ψηφίζω θετικά στο νομοσχέδιο για την εξουσιοδότηση του Υπουργού Οικονομικών κ Ευκλείδη Τσακαλώτου να διαπραγματευτεί στο πλαίσιο του Eurogroup ιδίως όσον αφορά την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Η απουσία μου εκτός Αθηνών οφείλεται σε καθαρά οικογενειακούς λόγους.»
Όταν, τελικά, οι κκ. Τσακαλώτος και Τσίπρας επέστρεψαν με το 3ο Μνημόνιο ήμουν ένας από εκείνους που ψήφισε ΟΧΙ και που τάχθηκε ψυχή τε και σώματι στον αγώνα να τιμηθεί εκείνο το προδομένο ΟΧΙ.
Κλείνοντας, σημειώνω ότι η πιο πάνω απάντηση στον «Ριζοσπάστη» οφείλεται στον βαθύ σεβασμό που έχω στο ΚΚΕ, στην σοβαρότητα, στους ανθρώπους του. Το ΚΚΕ έχει πολλά επιχειρήματα εναντίον της πολιτικής μου φιλοσοφίας και πρακτικής, πολλούς τρόπους να ασκήσει έντονη κριτική στις θέσεις του ΜέΡΑ25, αλλά κανένα λόγο να βασίζει τις διαφωνίες και την κριτική του σε αβάσιμες κατηγορίες .
ΥΓ. Τα γεγονότα της 10ης Ιουλίου, που πρώτοι απ’ όλους διαστρέβλωσαν οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ (την ίδια μάλιστα μέρα), τα έχω περιγράψει με λεπτομέρειες στο βιβλίο μου ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ, το οποίο εκδόθηκε το 2017. Για την ιστορία, ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ
«Διακοπές στην Αίγινα»
Τις μέρες που ακολούθησαν παρακολούθησα την διαδικασία συνθηκολόγησης που ενεργοποίησε ο Αλέξης να εξελίσσεται με φρενήρη ρυθμό. Απρόθυμος όμως να λειτουργήσω διασπαστικά, όσο νόμιζα ότι επιβίωνε η πιθανότητα το κόμμα και μέρος του υπουργικού συμβουλίου να επαναστατήσουν ενάντια στην ίδια τους την ακύρωση, δεν προέβην σε καμία δημόσια κριτική.
Δεν ήταν εύκολο. Από την μία έβλεπα να κατεδαφίζουν ό,τι χτίσαμε σε μερικές μόνο ώρες. Από την άλλη τα μηνύματα ερχόντουσαν βροχή ότι, μέσα από την κυβέρνηση, βρισκόταν εν εξελίξει σχέδιο απόδοσης σε μένα της ευθύνης για το επερχόμενο 3ο Μνημόνιο. Με εξαιρετική εφαρμογή των μεθόδων της μαύρης προπαγάνδας, οι σύντροφοί μου έπαιζαν ταυτόχρονα σε δύο ταμπλώ: Σε εκείνο του Μνημονιακού Βαρουφάκη, που τους ωθούσε από τον Φλεβάρη (εκουσίως και με πρόγραμμα!) προς την αποδοχή των όρων της τρόικας. Και στο άλλο, αντιδιαμετρικά αντίθετο, ταμπλώ όπου με σκιαγραφούσαν ως ανοήτως αδιάλλακτο, ως τον άνθρωπο που παρέσυρε τον Αλέξη στις αυταπάτες της ρήξης με τους δανειστές, των αδόκιμων σχεδίων για αντίσταση μετά από το κλείσιμο των τραπεζών κλπ. Αν δεν έπιανε ο ένας κουβάς λάσπης, θα έπιανε ο άλλος – ίσως λίγο και από τους δύο – σκέφτηκαν.
Η πιο εξόφθαλμη απόδειξη της τακτικής τους ήρθε νωρίς, την 10η Ιουλίου. Το προηγούμενο βράδυ ο Αλέξης συγκάλεσε για την επομένη την Κοινοβουλευτική Ομάδα με σκοπό να ζητήσει εξουσιοδότηση ώστε εκείνος, ο Δραγασάκης κι ο Ευκλείδης να μεταβούν στις Βρυξέλλες για να διεξάγουν τις διαπραγματεύσεις που, τελικά, έφεραν την εξευτελιστική συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου. Όταν μου το είπε ο Ευκλείδης, ζητώντας την στήριξή μου τηλεφωνικά, του απάντησα βέβαια θετικά αλλά αναρωτήθηκα: «Γιατί χρειάζονται εξουσιοδότηση ώστε να διαπραγματευτούν; Πότε είχα πάρει εγώ εξουσιοδότηση πρώτα από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του Σύριζα και κατόπιν από την Βουλή για να διαπραγματευτώ; Η εξουσιοδότηση να διαπραγματευτείς ως υπουργός οικονομικών στο Eurogroup ή ως πρωθυπουργός σε Σύνοδο Κορυφής εξυπακούεται!» Προφανώς, γνωρίζοντας ότι πήγαιναν για να καταθέσουν τα όπλα, για να αναιρέσουν την λαϊκή εντολή, ένιωθαν τόση ανασφάλεια που ζητούσαν την συνενοχή των βουλευτών του Σύριζα σε πρώτη φάση και του μνημονιακού τόξου σε δεύτερη.
Παρόλα αυτά, ήμουν ακόμα αποφασισμένος να μην γίνω ο καταλύτης της διάσπασης, γνωρίζοντας καλά από τους γονείς μου, από τα πάθη του πατέρα μου ιδίως, πόσο είχε υποφέρει η Αριστερά από διασπάσεις εν ώρα μάχης. Για αυτό όχι μόνο πήγα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα αλλά και μίλησα υποστηρίζοντας ότι είχαμε υποχρέωση να στηρίξουμε τον Αλέξη και τον Ευκλείδη στον μεγάλο αγώνα που θα έδιναν στις Βρυξέλλες τις επόμενες μέρες, προσθέτοντας νουθεσίες για την αναδιάρθρωση χρέους (π.χ. «Μην ξεχάσετε σύντροφοι ότι χωρίς αυτήν η χώρα θα ερημοποιηθεί!) και την ηθική ευθύνη να τιμηθεί το ΟΧΙ). Δεν πίστευα βέβαια ότι ο Αλέξης θα πτοείτο από τα λόγια μου. Πίστευα όμως ότι έτσι ενίσχυα τον Ευκλείδη εφόσον είχε, ακόμα, σκοπό να τιμήσει την δική του την ανάλυση των πραγμάτων.
Μετά την ομιλία μου, καθώς περνούσε δίπλα μου για να φύγει από την αίθουσα, ο Αλέξης με ακούμπησε στο ώμο, έσκυψε και με ευχαρίστησε στο αυτί. Μετά πιάσαμε μια σύντομη συζήτηση με τον Ευκλείδη όπου του τόνισα το πόσο σημαντικό θα ήταν για αυτόν να εξασφαλίσει, αν μη τι άλλο, την συναινετική αναδιάρθρωση των ομολόγων SMP της ΕΚ (μέσω της μεταφοράς του χρέους εκείνου των 27 δις στον ESM – Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης) καθώς έτσι θα «άδειαζαν» τα βιβλία της ΕΚΤ από ελληνικά ομόλογα με αποτέλεσμα την δυνατότητα άμεσης συμμετοχής της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ – ένα πρώτο, αναγκαίο (άλλα όχι βέβαια ικανό) βήμα προς την βιωσιμότητα του χρέους μας.
Ο Ευκλείδης έδειξε ευγνώμων για εκείνη την τεχνική συμβουλή και μου είπε ότι θα είμαστε σε επαφή. Τότε τον ρώτησα, καθώς δεν είχα δει την κόρη μου καθόλου και θα έφευγε διό μέρες μετά για την Αυστραλία, αν θα υπήρχε πρόβλημα να μην μείνω το απόγευμα στην Ολομέλεια της Βουλής όπου θα ζητείτο από το Σώμα η ίδια εξουσιοδότηση που μόλις είχε παράσχει η Κοινοβουλευτική Ομάδα αλλά να πάρω την Ξένια και την Δανάη στην Αίγινα. «Κανένα πρόβλημα», μου απάντησε, «να πας αμέσως!» Πριν χωρίσουμε του είπα ότι θα έστελνα επιστολή στην Πρόεδρο της Βουλής με την οποία θα δήλωνα ότι κι εγώ τους «εξουσιοδοτώ» να μεταβούν στις Βρυξέλλες ώστε να διαπραγματευτούν την επίλυση.
Λίγη ώρα μετά, ο Ευκλείδης μου έστειλε ξανά, ως μη όφειλε, τις ευχαριστίες του για την στήριξη που του παρείχα εκείνο το πρωί με γραπτό μήνυμα: «Αυτό που έκανες σήμερα, με την παροχή στήριξης, λίγοι στην Ελλάδα θα το έκαναν! Να ξέρεις ότι συγκίνησες όχι μόνο εμένα.» Αμέσως του απάντησα: «Κι εσύ θα το έκανες.»
Εκείνο το βράδυ, τα κανάλια είχαν ως πρώτο θέμα την μη προσέλευσή μου στην Βουλή, που την ερμήνευαν ως… άρνησή μου να εξουσιοδοτήσω τον Αλέξη και τον Ευκλείδη να μεταβούν στις Βρυξέλλες για την κρίσιμη διαπραγμάτευση. Το ότι τα υποχείρια της τρόικας εσωτερικού κακοποιούσαν άλλη μια φορά την αλήθεια δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Όμως, στενοχωρήθηκα όταν διαπίστωσα ότι και μέσα φίλα προσκείμενα στον Σύριζα αναπαρήγαγαν το ίδιο ψεύδος με έντονη επικριτική διάθεση για το πρόσωπό μου. Από τον Ευκλείδη, που με μια κουβέντα του θα είχε βάλει τα πράγματα στην θέση τους, τίποτα.
Εκεί που πλέον κατάλαβα πως δεν επρόκειτο για μια ακόμα επίθεση από τους συνήθεις υπόπτους της τρόικας εσωτερικού, ήταν όταν το ίδιο βράδυ η ΕΡΤ «μας» άλλαξε εκτάκτως το πρόγραμμά της για να προβάλει την παλιά μαυρόασπρη ελληνική ταινία του 1958, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, και με τίτλο: «Διακοπές στην Αίγινα». Ήταν, σκέφτηκα, η εκδίκηση του Λάμπη Ταγματάρχη με την οποία προσέφερε υπηρεσίες στο νέο καθεστώς. Τουλάχιστον είχε χιούμορ, σκέφτηκα.