Στο κατάμεστο Θέατρο Ιλίσια, μετά από μια ολόκληρη μέρα θεματικών συζητήσεων και μηνυμάτων από όλη την Ευρώπη, ανέβηκε στην σκηνή ο Ψαραντώνης για να δώσει με την λύρα του το μέγα μήνυμα: Ο φόβος δεν θα περάσει! Παίρνοντας την σκυτάλη, ξεκίνησα την κεντρική ομιλία της βραδιάς, απαντώντας: Κάποτε που είχες πει Ψαραντώνη ότι, στις δύσκολες στιγμές του λαού μας, άλλοι σκιάζονται κι άλλοι χαμογελάνε. Εμείς, όπως βλέπεις Ψαραντώνη, χαμογελάμε. Κι ενώνουμε τα χαμόγελά μας μαζί σου – μαζί με τον Βασιλικό, τον Brian Eno, τον Μανιώτη, την Ναόμι Κλάιν – ανθρώπους, συντρόφους, που ενώθηκαν με το πανευρωπαϊκό κίνημά μας αλλά και που περιμένουν πολλά από εμάς εδώ στην Ελλάδα μας. Δεν είμαστε πλέον μόνοι – το βλέπετε αυτό απόψε φίλες και φίλοι. Εμείς δεν μένουμε Ευρώπη. Είμαστε η προοδευτική Ευρώπη που μάχεται εναντίον εκείνων που, στο όνομά της, την αποδομούν βάναυσα, βίαια. «Η ίδρυση του ΜέΡΑ25», μας μήνυσε το μέλος της ΣΕ του DiEM25 Noam Chomsky, «είναι μια ιδιαίτερα απαραίτητη εξέλιξη, που θα πρέπει να αποτελεί έμπνευση για όλους κι έναν φάρο ελπίδας στον προβληματικό μας κόσμο.»
Απόψε, μαζί, ιδρύουμε ένα νέο κόμμα. Το ΜέΡΑ25! Αλλά σε καμία περίπτωση δεν ιδρύουμε άλλο ένα κόμμα. Θυμάστε τα λόγια του Ζίκεκ; «Το μάθημα της πολιτικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρο. Όχι η Ελλάδα μόνη της. Μόνο οι ευρωπαίοι μπορούμε, μαζί, να αλλάξουμε τα πράγματα. Η μόνη μας ελπίδα είναι το DiEM25 στην Ευρώπη και το ΜέΡΑ25 – το πολιτικό του κόμμα στην Ελλάδα.»
Τί σημαίνει στην πράξη ότι δεν είμαστε άλλο ένα κόμμα; Σημαίνει ότι το ΜέΡΑ25 δεν ξεκινά από το μηδέν. Είναι μέρος του ευρωπαϊκού κινήματος DiEM25 που γεννήθηκε στο Βερολίνο τον Φλεβάρη του 2016. Στόχος του DiEM25 ήταν να διατηρήσουμε ζωντανό το πνεύμα της Ελληνικής Άνοιξης μεταλαμπαδεύοντάς το σε όλη την Ευρώπη. Σήμερα, αφού απέκτησε ρίζες παντού, το DiEM25 δημιουργεί το ΜέΡΑ25 για να επιστρέψει την Ελληνική Άνοιξη στην πατρίδα της. Και για να αποτελέσει το ελληνικό κόμμα του πανευρωπαϊκού, διεθνικού κινήματος που ιδρύσαμε πριν 16 μέρες στην Νάπολι της Ιταλίας – μαζί με την κίνηση Dema του Δήμαρχου της Νάπολι Luigi de Magistris, του κόμματος Generations στο οποίο ηγείται ο Benoit Hamon στην Γαλλία, του Πολωνικού Ράζεμ, του Πορτογαλικού Λίβρε, του Δανέζικου Alternative και άλλων πολιτικών δυνάμεων που εντάσσονται συνεχώς στις τάξεις μας. Μαζί, όλοι εμείς, θα κατέβουμε σε εκλογές, εθνικές, δημοτικές, περιφερειακές και ευρωπαϊκές, από την Πολωνία μέχρι την Πορτογαλία κι από την Ελλάδα έως την Γαλλία. Μαζί, όλοι εμείς, θα έρθουμε αντιμέτωποι με το Βαθύ Ευρωπαϊκό Κατεστημένο και τους ξενοφοβικούς εθνικισμούς που αυτό γεννά με τις τρόικες και τις βαθιά ταξικές και τοξικές πολιτικές του που στόχο έχουν την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μιας ολιγαρχίας χωρίς σύνορα.
Πριν τρία χρόνια, στην πρώτη μου συνάντηση με τον Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, του είχα πει: Ξέρω ότι σε ενόχλησε η εκλογή μας. Το κατανοώ. Όμως, θα ήταν μέγα λάθος να προσπαθήσετε να μας πνίξετε. Μπορεί να εκλεγήκαμε για να σας πούμε ΟΧΙ στα νέα δάνεια και την νέα λιτότητα που καταστρέφουν την χώρα μας. Όμως, πρέπει να ξέρεις ότι είμαστε βαθιά δημοκράτες και πεπεισμένοι ευρωπαϊστές. Αν μας πνίξετε οι μόνοι που θα ωφεληθούν είναι εκείνοι που καιροφυλακτούν να αποδομήσουν την Ευρώπη, οι ρατσιστές, η Άκρα Δεξιά. Κι όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στην Γερμανία, σε όλη την Ευρώπη.
Σήμερα, το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, η Μέρκελ και ο Σόιμπλε παραμένουν στην κυβέρνηση με ελάχιστη όμως εξουσία, αποδυναμωμένοι – με το ρατσιστικό AfD να έχει έρθει από το πουθενά στην Αξιωματική Αντιπολίτευση. Δίπλα, στην γειτονική Αυστρία, αυτή την στιγμή που μιλάμε, το ξέρετε ότι υπουργός εσωτερικών και ασφάλειας, υπεύθυνος για την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες, είναι νεο-ναζί; Όπως είχα προειδοποιήσει τον Σόιμπλε, ο αυταρχισμός τους απέναντι στην δημοκρατική αριστερά χωρών όπως η Ελλάδα θα τους ερχόταν μπούμερανγκ. Στον Αντικαγκελάριο Γκάμπριελ, τον αρχηγό τότε του SPD, του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, μετά την κοινή μας συνέντευξη τύπου όπου ήταν Σοιμπλικότερος του Σόιμπλε, του είχα πει: Έτσι που συμπεριφέρεσαι θα καταφέρεις να μετατρέψεις το κόμμα του Βίλι Μπραντ σε νέο ΠΑΣΟΚ – από το 40% θα το φτάσεις στο 4%. Σήμερα, το SPD δεν υπάρχει ουσιαστικά παρά μόνο ως δεκανίκι της Μέρκελ. Κατέρρευσε, όπως το ΠΑΣΟΚ, μετά την σύμπλευσή του στην εφαρμογή της λιτότητας παντού – και στην πάταξη της Ελληνικής Άνοιξης που αυτή η εφαρμογή απαιτούσε.
Δεν τους άρεσε ότι μιλούσα στον Σόιμπλε, στον Γκάμπριελ, στον γραφικό Ντάιζελμπλουμ, στον αρχιτροϊκανό Βίζερ τιμώντας την αρχαιοελληνική υπέρτατη έννοια της Ισηγορίας. Οι εδώ γραικύλοι έσκουζαν ότι εκθέτω την χώρα επειδή έλεγα την αλήθεια και τους κοίταζα στα μάτια – ως ίσος προς ίσο – ως εάν να είχαμε Ισηγορία στην Ευρώπη – ως εάν μια άποψη να πρέπει να κρίνεται στην βάση της αξίας της και όχι από το αν αυτός που την ξεστομίζει είναι Έλληνας ή Γερμανός. Αυτό το γιγαντιαίο έλλειμμα ισηγορίας είναι εκείνο που έχει οδηγήσει την Ευρώπη στην απαξίωση και που ενισχύει καθημερινά όσους βλέπουν την Ευρώπη ως πηγή προβλημάτων και όχι ως πηγή λύσεων.
Πολύ σωστά ο Ζίζεκ στο μήνυμα του μας θύμισε ότι δεν είμαστε εμείς οι ονειροπόλοι. Ότι όσο οι πραγματικά ουτοπιστές κάθονται στις χοντρές τους πολυθρόνες στις Βρυξέλλες, εμείς είμαστε οι δρώντες της Ευρωπαϊκής αφύπνισης. Εδώ, στην χώρα που ο Chomsky στο δικό του μήνυμα χαρακτήρισε «πατρίδα της δημοκρατίας αλλά και το πιο βάναυσα κακοποιημένο θύμα της επίθεσης εναντίον της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ κατά την διάρκεια της πρόσφατης περιόδου του άγριου καπιταλισμού», εδώ στην Ελλάδα, το ΜέΡΑ25 είναι το κόμμα της Ευρωπαϊκής αφύπνισης.
Και, ξέρετε, αυτά δεν είναι μόνο λόγια. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Πάρτε την Ιδρυτική μας Διακήρυξη, το Καταστατικό μας, τις προτεινόμενες πολιτικές. Εγκρίθηκαν από όλα μας τα μέλη του DiEM25 – Έλληνες, Γερμανούς, Πολωνούς, Γάλλους, Ιρλανδούς. Τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου του ΜέΡΑ25, και ο Γραμματέας, εκλέγονται και πάλι πανευρωπαϊκά. Όπως πανευρωπαϊκά εκλέγονται οι εκπρόσωποι των εκλογικών μας σχημάτων σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Ναι, τα μέλη μας θα ψηφίζουν για το πρόγραμμα και τους υποψήφιους ευρωβουλευτές μας στην Γαλλία, στην Πολωνία, στην Ιταλία. Αυτό δεν έχει γίνει ποτέ στην ιστορία. Εν ολίγοις: Το ΜέΡΑ25 δεν είναι άλλο ένα κόμμα. Είναι ο ριζοσπαστικός δημοκρατικός διεθνικός ευρωπαϊσμός στην πράξη.
Φίλοι και σύντροφοι μας αποκαλούν αιθεροβάμονες γιατί αυτή η Ευρώπη δεν μπορεί να αλλάξει. Μπορεί να έχουν δίκιο. Αυτή η ΕΕ ίσως να έχει περάσει το σημείο μη επιστροφής. Αιθεροβάμονες όμως δεν είμαστε. Αιθεροβάμων είναι ο Εμμανουέλ Μακρόν του οποίου οι χλιαρές προτάσεις για μεταρρύθμιση της ευρωζώνης έχουν ήδη απορριφθεί μετ’ επαίνων από εκπροσώπους της γερμανικής ολιγαρχίας που πάντα θα λένε όχι σε όποιον φοβάται να ενστερνιστεί την Υπεύθυνη Ανυπακοή ως μέσο και ως στάση ζωής. Αιθεροβάμων είναι η Άνγκελα Μέρκελ που πιστεύει ότι μπορεί να διαχειριστεί την βαθιά κρίση που η ίδια δημιούργησε από το 2010, αρνούμενη να χρησιμοποιήσει την κρίση του ευρώ ως ευκαιρία εκδημοκρατισμού και ολοκλήρωσης της Ένωσης.
Από την πρώτη μέρα που ιδρύσαμε το DiEM25 εμείς ενστερνιστήκαμε τον ρεαλισμό: Λέμε ότι η ΕΕ είτε θα εκδημοκρατιστεί είτε θα διαλυθεί. Δεν είπαμε ποτέ ότι θα εκδημοκρατιστεί ντε και καλά. Κάθε μέρα που περνά χωρίς να εκδημοκρατίζεται, η ΕΕ γίνεται όλο και τοξικότερη για τους λαούς της, όλο και πιο ταξική, όλο και πιο ανίσχυρη, πιο απαξιωμένη. Τον Μάρτιο του 2017 στην Ρώμη, καταθέσαμε ολοκληρωμένη, ρεαλιστικότατη πρόταση οικονομικών τομών για την ΕΕ και το ευρώ – το ευρωπαϊκό Νιου Ντιλ – για να διασωθεί η ΕΕ μεταμορφωνόμενη σε ένωση που αξίζει να διασωθεί. Δεν περιμένουμε από το κατεστημένο να δει το φως και να ενστερνιστεί την πρότασή μας. Παράλληλα όμως δεν θα προτείνουμε εμείς την διάλυση της Ένωσης. Εμείς, απλά, ετοιμαζόμαστε να αγωνιστούμε χέρι-χέρι με τους δημοκράτες της υπόλοιπης Ευρώπης είτε η ΕΕ διαλυθεί είτε όχι. Στρατηγική μας επιλογή είναι το ΕΝΤΟΣ & ΕΝΑΝΤΙΟΝ: Εντός της ΕΕ. Εναντίον αυτής της ΕΕ!
Μέσα σε αυτό το κλίμα ευρωπαϊκής αποδόμησης, που ξεκίνησε το 2008, η Ελλάδα, η πατρίδα μας, αντιμετωπίζει την μεγαλύτερη απειλή της από τον Εμφύλιο. Μία λέξη αποτυπώνει την κατάσταση της χώρας μας: Η Χρεοδουλοπαροικία – που απειλεί την Ελλάδα με ερημοποίηση και σκοτεινιάζει την σκέψη του κάθε Έλληνα. Ωθώντας τους νέους μας στην μετανάστευση, και βυθίζοντας όσους παραμένουν στην αναξιοπρέπεια, πλανάται πάνω από την χώρα σαν απέραντο, κατάμαυρο σύννεφο.
Η απελπισία πολιτών που δεν βλέπουν φως στην μακρά Mνημονιακή μας νύχτα ενισχύεται κάθε φορά που ακούν το αφήγημα της «όπου να ‘ναι» εξόδου από την κρίση μέσω της υποταγής σε εκείνα που την γιγάντωσαν. Όπως μας μήνυσε ο Ζίζεκ, μπορεί να μας βομβαρδίζουν με τα κίβδηλα νέα ότι η κρίση τελειώνει, τα μνημόνια φεύγουν, η ανάκαμψη έρχεται. Δεν είναι όμως ο βασικός σκοπός της προπαγάνδας τους να μας πείσουν ότι τα πράγματα βελτιώνονται. Ξέρουν ότι ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο. Όχι, άλλος είναι ο στόχος της προπαγάνδας τους: Θέλουν να μας πείσουν ότι, κι αν τα πράγματα είναι χάλια, ακόμα κι αν δεν υπάρχει προοπτική βελτίωσης της κατάστασης, η οποιαδήποτε ρήξη με τους δανειστές και την ολιγαρχία θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Θέλουν να σκοτώσουν το όνειρό μας για απόδραση από την Χρεοδουλοπαροικία. Το όνειρο που πληγώθηκε τόσο το καλοκαίρι του 2015.
Αυτό που πλήγωσε το όνειρο, την ελπίδα το 2015 δεν ήταν τόσο το 3ο μνημόνιο. Ήταν η θέα της κυνικής εφαρμογής του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Της μετατροπής της επίσημης Αριστεράς σε εφαρμοστή της λιτότητας στο όνομα της υπέρβασής της. Το να ακούμε, άκουσον άκουσον, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να λέει ότι την λιτότητα θα την διώξει η ανάπτυξη που θα έρθει λόγω της… λιτότητας. Αυτό ήταν αβάστακτο. Όπως ήταν αβάστακτο να βλέπουμε μετά την Συνθηκολόγηση πολλές άλλες μικρότερες – αλλά εξ ίσου τραγικές – συνθηκολογήσεις:
Ντρεπόμαστε για την υπογραφή από την Ελλάδα της κατάπτυστης συμφωνίας ΕΕ με τον Ερντογάν που μετέτρεψε την Μόρια σε κανονικό στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων από το οποίο απελαύνονται κατατρεγμένοι συνάνθρωποί μας, σαν τον φίλο μας τον Σαμπίρ, που με ευθύνη της δική μας κυβέρνησης στάλθηκε πίσω στο Αφγανιστάν όπου εντός μερών τον βρήκαν και τον πυροβόλησαν οι Ταλιμπάν. Τρίβουμε τα μάτια μας βλέποντας να χαριεντίζεται ο πρωθυπουργός με τον Νετανιάχου, την ώρα που οι Παλαιστίνιοι ζουν την απόλυτη απόγνωση – ή με τον κ. Τραμπ στον Λευκό Οίκο την ώρα που οι προοδευτικοί Αμερικανοί ζητούν από εμάς την απομόνωσή του. Χαιρετίζουμε την προσπάθεια να κλείσει με σύνθετη ονομασία το Μακεδονικό αλλά αναρωτιόμαστε: Θα το έκαναν αν δεν συνέφερε τους νέους τους φίλους στο ΝΑΤΟ και στις Βρυξέλλες; Οι προθέσεις και τα κίνητρα, φίλες και φίλοι, έχουν την σημασία τους!
Όπου κοιτάμε βλέπουμε μικρές και μεγάλες συνθηκολογήσεις με τον μισανθρωπισμό που αποδεικνύουν ότι μίας τεράστιας συνθηκολόγησης μύριες έπονται. Είναι δυνατόν, για να πάμε και στα πολύ μικρά που κρύβουν μεγάλες αλήθειες, να διώκονται οι φιλόζωοι που περιθάλπουν αδέσποτα ζώα; Επιστρέφοντας στην αρχική, την μεγάλη, την ασυγχώρητη συνθηκολόγηση, τίποτα δεν μπορούσε να χαροποιήσει τον Σόιμπλε περισσότερο από την θέα του Αλέξη Τσίπρα, μετά το μεγαλειώδες 62%, να περνά αμάσητα τα μέτρα που είχε εντολή να αποτρέψει. Τίποτα δεν ικανοποίησε περισσότερο τους τροϊκανούς από το να τον βλέπουν να κάνει την βρωμοδουλειά του Ντάιζελμπλουμ και του Βίζερ για πάρτη τους και αμέσως μετά να χαμογελά δίπλα τους την ώρα που τον υμνούν για την… υπευθυνότητά του. Ακόμα κι όσοι πασχίζουν να τον συγχωρούν, να λένε χωρίς να το πολύ-πιστεύουν «Τί να κάνει το παιδί; Δεν είχε επιλογή» – ακόμα κι αυτοί, ίσως περισσότερο από εμάς, βυθίζονται σε κατάθλιψη με κάθε μέτρο που περνά από την Βουλή αυτή η κυβέρνηση.
Αυτό που βλέπουμε στο Κοινοβούλιο δεν έχει ξαναγίνει: Κυβερνητικοί βουλευτές να ψηφίζουν, καθ’ υπαγόρευση της τρόικας, αντισυνταγματικούς νόμους με τους οποίους… διαφωνούν. Την ίδια ώρα που οι της αντιπολίτευσης τους καταψηφίζουν αλλά υπόσχονται να τους εφαρμόσουν! Αυτό δεν είναι Βουλή. Είναι κακόγουστη φάρσα. Όσο εκείνοι μετατρέπουν την Βουλή μας σε φάρσα, εμείς θα μετατρέπουμε θέατρα σαν τούτο σε κοινοβούλια.
Και δεν είναι μόνο η καταρράκωση της Βουλής. Η απογοήτευση γιγαντώνεται στην θέα δικαστών ανήμπορων να βάλουν φρένο σε νόμους που κρίνουν αντισυνταγματικούς. Η υφήλιος το έχει βούκινο για την Siemens και για την Novartis αλλά οι πολίτες με θλίψη παρατηρούν μια ελληνική δικαιοσύνη ανήμπορη να τα βάλει με τα θεριά. Αντί να βλέπουν διωκτικές και δικαστικές αρχές να αναλαμβάνουν αυτεπάγγελτα αποτελεσματική δράση, βλέπουν πολιτικούς και δημοσιογράφους να μεταμορφώνονται σε εισαγγελείς με σκοπό μόνο τον θόρυβο, τα κομματικά και επιχειρηματικά οφέλη, το κουκούλωμα, τις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής που μόνο στόχο έχουν να τα βρουν μεταξύ τους οι εκπρόσωποι της παλιάς ολιγαρχίας με τους εκπρόσωπους της νεότερης ολιγαρχίας.
Πραγματικά τους βγάζω το καπέλο όταν, χωρίς να ερυθριάζουν, ζητούν Ειδικό Δικαστήριο για μένα επειδή στενοχώρησα την τρόικα και τίμησα την λαϊκή εντολή. Δύο χρόνια τους προκαλώ να το στήσουν το ειδικό δικαστήριο αλλά τώρα κρύβονται πίσω από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, λέγοντας ότι υπάρχει παραγραφή, την ώρα που εξαπολύουν διάφορους γραφικούς τύπους να υπερθεματίζουν για το Κόστος Βαρουφάκη. Ήρθε η ώρα να ειπωθεί η αλήθεια.
Πόσο κόστισα στην ελληνική οικονομία; Κάποιοι, και μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ, μίλησαν για 40 δις, ο Στουρνάρας το ανέβασε στα 86 δις – το ύψος του 3ου μνημονιακού δανείου που εκείνος επέμενε να πάρουμε –, ο Ρέγκλιγκ πλειοδότησε στα 100 δις και, τέλος, ο αρχι-εκτελεστής της τρόικας, ο Βίζερ, το τερμάτησε στα 200 δις πριν η ντόπια τρόικα αρχίσε να μιλά με σιγουριά για πάνω από 200 δις. Ποιο είναι το πραγματικό Κόστος Βαρουφάκη; Μηδέν! Ναι, μηδέν. Ούτε ένα ευρώ νέων φόρων δεν εισήχθη όσο ήμουν στο υπουργείο. Ούτε ένα ευρώ νέου χρέους δεν φορτώθηκε στο κράτος. Εθνικό εισόδημα: λίγο-πολύ ίδιο όταν παραιτήθηκα με αυτό που έβαζε η χώρα όταν ανέλαβα. Ταμειακά του κράτους: λίγο καλύτερα από εκείνα που βρήκα. Τα πράγματα είναι απλά φίλες και φίλοι. Επιτρέψτε μου να μην σας πω εγώ τί συνέβη αλλά να επικαλεστώ τα λόγια τεσσάρων επιφανών ξένων οικονομολόγων:
Ξεκινώ με τον Jeffrey Sachs, καθηγητή στο Columbia και τον Jamie Galbraith, καθηγητή στο Τέξας: Σε πρόσφατο σχόλιό τους για τους ισχυρισμούς Βίζερ γράφουν: «Όπως γνωρίζει ο κ. Βίζερ – καθώς ήταν από τους αρχιτέκτονες των πολιτικών της τρόικας – η ελληνική οικονομία στραγγαλίστηκε το 2015 από τους δανειστές. Οι δανειστές κατέφεραν σοβαρή ζημιά από την πρώτη μέρα: υπονόμευσαν την ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος, αρνήθηκαν την αναδιάρθρωση του χρέους, επέμεναν σε σκληρή λιτότητα και, το πιο σημαντικό, αρνήθηκαν κάθετα να διαπραγματευτούν ή ακόμα και να συζητήσουν καλή τη πίστη.»
Αυτό είναι το λεγόμενο «Κόστος Βαρουφάκη»: η κυνική προσπάθεια της τρόικας να φορτώσει το μνημονιακό δάνειο με το οποίο επέκτειναν άλλη μια φορά την Χρεοδουλοπαροικία μας στον υπουργό οικονομικών που έλεγε «όχι» στο… νέο μνημονιακό δάνειο εμμένοντας στην αναδιάρθρωση χρέους που ήταν η μόνη εναλλακτική. Πραγματικός τους στόχος είναι να λοιδορήσουν τον λαό που τους είπε ΟΧΙ στοχοποιώντας όποιον τίμησε, και τιμά, εκείνο το ΟΧΙ.
Ως κατακτητές από άλλες εποχές, οι εκπρόσωποι της τρόικας Ρέγκλιγκ, Μοσκοβισί, Στουρνάρας και Βίζερ, χρησιμοποιούν τα κανάλια της ολιγαρχίας για να θριαμβολογούν. Ουσιαστικά μας λένε:
«Ερημοποιήσαμε την χώρα σας, κάναμε την επίσημη Αριστερά συνένοχό μας, και τώρα ρίχνουμε το κόστος που σας φορτώσαμε σε εκείνους που μας είπαν ΟΧΙ – επιδιδόμενοι σε μια μεταξύ μας άμιλλα για το ποιος θα φουσκώσει περισσότερο το κόστος του ΟΧΙ.»
Ο Νομπελίστας Τζόζεφ Στίγλιτζ, σε πρόσφατο email του, μου μήνυσε: «Οι αβάσιμοι ισχυρισμοί του Τόμας Βίζερ είναι άλλη μια προσπάθεια της τρόικας να παρέμβει στην ελληνική πολιτική σκηνή και στην δυνατότητα του ελληνικού λαού να αμφισβητεί, ως οφείλει, τις πράξεις της τρόικας της οποίας οι πολιτικές ήταν κακοσχεδιασμένες, αντανακλώντας μεταξύ άλλων τις τεράστιες και επαναλαμβανόμενες αποτυχίες της όσον αφορά τις οικονομικές τους προβλέψεις.»
Και για να μην κάποιος ότι αυτοί είναι οι γνωστοί αριστεροί αμερικανοί οικονομολόγοι, ο πιο διακεκριμένος, και μάλιστα συντηρητικός, γερμανός οικονομολόγος, και για δεκαετίες οικονομικός σύμβουλος γερμανικών κυβερνήσεων, συμπεριλαμβανομένων και κυβερνήσεων στις οποίες ηγήθηκε η Άνγκελα Μέρκελ, ο Χανς Βέρνερ Ζιν, δήλωσε τα εξής: «Ο Γιάνης Βαρουφάκης υπεραμύνθηκε των ελληνικών συμφερόντων με μεγάλη σύνεση και σοφά… Ο αντίθετος ισχυρισμός, ότι δηλαδή οι πολιτικές του κόστισαν χρήματα στο ελληνικό κράτος, δεν είναι παρά μια παράλογη διαστρέβλωση της αλήθειας.»
Από την μια λοιπόν έχουμε τους Πορτοσάλτε, Μπάμπη Παπαδημητρίου, Στουρνάρα, Ρέγκλιγκ και Βίζερ να μιλούν περί Κόστους Βαρουφάκη. Από την άλλη Τσόμκσι, Στίγκλιτζ, Σακς, Γκάλμπρεϊθ, Ζιν να καταδεικνύουν το τεράστιο Κόστος της Τρόικας το οποίο πασχίζουν να το χρεώσουν, μέσω εμού, στον ελληνικό λαό που είπε ΟΧΙ το 2015. Ας διαλέξει ο ελληνικός λαός ποιον πρέπει να πιστέψει.
Παρόλα αυτά, όλοι μας, όσοι έχουμε περάσει από την Βουλή, από υπουργεία, πρέπει να κρινόμαστε, να είμαστε υπόλογοι στον Λαό και στην Δικαιοσύνη. Τους προκαλώ λοιπόν από αυτό εδώ το βήμα: Να καταργηθεί άμεσα η βουλευτική ασυλία και η προστασία νυν και τέως υπουργών. Δεν είναι δυνατόν ο πολίτης να προστατεύεται λιγότερο από τον βουλευτή κι ο βουλευτής λιγότερο από τον υπουργό. Βουλευτές κι υπουργοί να αντιμετωπίζονται ακριβώς όπως οι πολίτες. Να δημιουργηθεί Σώμα Δίωξης Πολιτικού και Μεγαλοεπιχειρηματικού Εγκλήματος – ένα δικό μας FBI που θα δρα ανεξάρτητα από την εκτελεστική εξουσία με μεγάλη τεχνολογική επάρκεια. Παράλληλα, να περιοριστεί κατακόρυφα η δυνατότητα άσκησης εφέσεων. Κανένα δικαστικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν κάθε δίκη γίνεται δύο και τρεις φορές. Με αυτόν τον τρόπο εξευτελίζονται τα κατώτερα δικαστήρια και υπερφορτώνονται τα ανώτερα και τα ανώτατα τόσο που παραλύουν υπό το βάρος οροσειράς υποθέσων.
Οι πολίτες κουράστηκαν. Το ψέμα της δήθεν ισχυρής Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης κατέρρευσε βυθίζοντάς μας στην ατελείωτη νύχτα των Μνημονίων που όλο «τελειώνουν» μονιμοποιούμενα… Οι νέοι μας είτε μαθαίνουν να φυτοζωούν με τους μισθούς των 300 ευρώ είτε παίρνουν τον δρόμο της μη επιστροφής στα πάτρια. Η Ελλάδα ερημοποιείται και οι έλληνες αρχίζουν να το συνηθίζουν, να το αποδέχονται ως κάτι το άσχημο μεν αναπόφευκτο δε. Τίποτα δεν απειλεί περισσότερο μια χώρα, έναν λαό, από την αίσθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική σε μια πορεία που τον γονατίζει. Αυτή η νύχτα κράτησε πολύ. Για αυτό σήμερα ιδρύουμε το Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής – ΜέΡΑ25: Για να καταργηθεί η Χρεοδουλοπαροικία και να επιστρέψει η ρεαλιστική, ελπιδοφόρα εναλλακτική στον τόπο.
Βέβαια, για να πάμε μπροστά έχει σημασία να έχουμε γνώση του πως φτάσαμε ως εδώ. Η Χρεοδουλοπαροικία της Ελλάδας έχει ιστορικές ρίζες στο εγχώριο ολιγαρχικό καθεστώς και στην αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδίως της ευρωζώνης. Η απόδραση από αυτήν δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Είναι όμως προαπαιτούμενο για την αξιοπρέπεια και ευημερία της πλειοψηφίας των συμπολιτών μας.
Το μεταπολεμικό οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης εφαρμόστηκε στο πλαίσιο του μετεμφυλιακού καθεστώτος υπό έναν αραχνοΰφαντο κοινοβουλευτικό μανδύα. Οι βιομηχανίες που στήθηκαν την δεκαετία του 1950, προστατευόμενες από το αυταρχικό, πατερναλιστικό κράτος, απλά δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιες μετά το 1973 μπροστά στο ωστικό κύμα της αύξησης της τιμής του πετρελαίου, της διεθνούς κρίσης που ακολούθησε, και της κατάργησης των προστατευτικών δασμών που απαιτούσε η είσοδος στην τότε ΕΟΚ. Αποτέλεσμα της κατάρρευσής τους ήταν τεράστιες ιδιωτικές ζημίες – και ορδές ανέργων – που μεταφέρθηκαν σταδιακά στο Δημόσιο πυροδοτώντας το δημόσιο χρέος.
Η είσοδος στην ΕΟΚ, και αργότερα στην ευρωζώνη, δημιούργησε νέο πεδίο δόξας για την ολιγαρχία-δίχως-σύνορα: Η πολιτική επιρροή του κατεστημένου βοήθησε την άρχουσα τάξη να μετατραπούν από προστατευόμενοι κεφαλαιοκράτες σε διαπλεκόμενοι που λιγουρεύονταν ένα πράγμα: τα κοινοτικά κονδύλια. Κι όταν ήρθε το ευρώ, και άνοιξαν οι κάνουλες ιδιωτικών δανείων από τις ανόητες γαλλο-γερμανικές τράπεζες, η χώρα μπήκε στην φάση της πυραμιδικής μεγέθυνσης και του ξεφαντώματος του Τριγώνου της Αμαρτίας: Εργολάβοι-Τραπεζίτες-ΜΜΕ. Ενώ οι αδύναμοι πολίτες τα έβγαζαν όλο και πιο δύσκολα πέρα, τα «νέα τζάκια» βίωναν τον μύθο της «ισχυρής Ελλάδας» που ανήκε πλέον στον… «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης.
Όταν το 2008 κατέρρευσε η Γουόλ Στριτ, ήταν σίγουρο ότι θα σκάσει η φούσκα της θεμελιωμένης σε δανεικά «ισχυρής Ελλάδας». Τότε παρενέβησαν οι «Μεγάλες Δυνάμεις» ώστε να εξασφαλιστούν οι (υπό χρεοκοπία) γαλλο-γερμανικές τράπεζες επιβάλλοντας στο χρεοκοπημένο πλέον ελληνικό κράτος το μεγαλύτερο δάνειο της Ιστορίας– υπό όρους που εξασφάλιζαν, παράλληλα, την καθίζηση της ελληνικής οικονομίας και την μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους. Έτσι ήρθε η τετραπλή πτώχευση και γεννήθηκε η Μνημονιακή Ελλάς – η Χρεοδουλοπαροικία μας: χρεοκοπημένο κράτος, πτωχευμένες τράπεζες, μη βιώσιμες επιχειρήσεις, οικογένειες σε απόγνωση: Όλοι χρωστούν σε όλους και κανείς δεν μπορεί να πληρώσει.
Η τραγωδία για την συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων ήταν όμως μια εξαιρετική ευκαιρία για τους ολιγάρχες. Οι εγχώριοι κλεπτοκράτες αναγνώρισαν τα Μνημονιακά δάνεια ως μάνα εξ ουρανού. Οι ξένοι «επενδυτές» ενθουσιάστηκαν με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Οι ευρωγραφειοκράτες είδαν την τρόικα ως ευκαιρία να χτίσουν νέες εξουσίες, νέες αρμοδιότητες, νέες προσόδους. Όποιος τόλμησε να τους πει ΟΧΙ δαιμονοποιείται. Το ψέμα κι η διαστρέβλωση αναδείχτηκαν σε υψηλή τέχνη, όχι τόσο για να κρύψουν την αλήθεια (που δεν κρύβεται πια) αλλά για να επιβάλουν το δικαίωμά τους στο γενικευμένο ψέμα που πνίγει τον δημόσιο διάλογο και βοηθά την αναπαραγωγή της χρεοδουλοπαροικίας.
Και τώρα; Τί κάνουμε; Κατ΄αρχάς να συμφωνήσουμε σε μια βασική αλήθεια που η τρόικα εσωτερικού έχει προγράψει – μαζί με όποιον τολμά να την πει: Ποτέ στην Ιστορία μια πτώχευση δεν ξεπεράστηκε ούτε με νέα δανεικά ούτε με επιμήκυνση των παλαιότερων δανείων.
Για τον απεγκλωβισμό της χώρας από την τετραπλή χρεοκοπία προαπαιτούμενο είναι η ριζική αναδιάρθρωση των ιδιωτικών και δημόσιων χρεών. Μόνον έτσι θα τερματιστεί η ανατροφοδοτούμενη λιτότητα και θα ανασάνουν άνθρωποι κι επιχειρήσεις. Βέβαια, η αναδιάρθρωση χρεών που είναι αναγκαία για την υπέρβαση της Χρεοδουλοπαροικίας δεν αρκεί: Απαιτούνται, ταυτόχρονα, τομές που:
- προστατεύουν την μισθωτή εργασία από τον ανελέητο ταξικό πόλεμο που εξαπόλυσε εναντίον της η ολιγαρχία, με μέγα αρωγό την τρόικα
- ενισχύουν την δημιουργική επιχειρηματικότητα απέναντι στην αρπακτική προσοδοφορία του ολιγαρχικού κατεστημένου
- εκμεταλλεύονται τη δημόσια περιουσία με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον
- μετατρέπουν το κράτος-αρπακτικό σε κράτος-αρωγό.
Η απόδραση από την Χρεοδουλοπαροικία απαιτεί την δημιουργία μετώπου ενεργών πολιτών και κινήσεων προερχόμενων από διαφορετικές (και ίσως συγκρουόμενες) ιδεολογικές αφετηρίες. Κρατώντας τις μεταξύ μας διαφορές, ξεκινάμε κοινό αγώνα στην βάση ενός ελάχιστου κοινού προγράμματος επτά τομών που απαιτούνται σήμερα.
- Αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους με ύψος και ρυθμό αποπληρωμών που εξαρτώνται άμεσα από το ύψος και ρυθμό αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ
- Στόχος πρωτογενούς πλεονάσματος (0%-1,5%) που καταργεί την λιτότητα
- Αναδιάρθρωση «κόκκινων δανείων» από Δημόσια Εταιρεία Διαχείρισης Μη Βιώσιμων Ιδιωτικών Χρεών, με 5ετές (ανανεώσιμο) μορατόριουμ πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και μικρο-μεσαίων επιχειρήσεων
- Μεγάλες μειώσεις φορολογικών συντελεστών: 15-18% μέγιστος συντελεστής ΦΠΑ & φόρου μικρομεσαίων επιχειρήσεων, κατάργηση της προπληρωμής φόρου & του φόρου «αλληλεγγύης» για εισοδήματα έως 30 χιλιάδες ευρώ.
- Δημιουργία Δημόσιου Εξωτραπεζικού Συστήματος Πληρωμών που επιτρέπει την πολύπλευρη ακύρωση ληξιπρόθεσμων οφειλών, τις δωρεάν συναλλαγές, και την χρηματοδότηση νέου προγράμματος καταπολέμησης της φτώχειας
- Τέλος το «μπλοκάκι» για μισθωτούς, ευέλικτες συλλογικές διαπραγματεύσεις, 5χρονη απαλλαγή εισφορών για νέες επιχειρήσεις, ταβάνι το 50% των κερδών για το σύνολο ασφαλιστικών εισφορών & φόρων των επιχειρήσεων
- Μετατροπή ΤΑΙΠΕΔ και Υπερταμείου σε αναπτυξιακή τράπεζα με εχέγγυο τη δημόσια περιουσία, οι μετοχές της οποίας θα εκχωρηθούν στα ασφαλιστικά ταμεία.
Η εφαρμογή των επτά αυτών τομών θα εξοπλίσει την Ελλάδα με τα ελάχιστα που απαιτούνται ώστε να πάψει να ασφυκτιά. Είναι, λοιπόν, το απαραίτητο θεμέλιο κάθε υπεύθυνης πρότασης για την απόδραση από την Χρεοδουλοπαροικία είτε εντός είτε εκτός της ευρωζώνης.
Όμως, όπως γνωρίζουμε, σε αυτή την Ευρώπη, οι υπεύθυνες προτάσεις δεν αρκούν. Καμία λελογισμένη πρόταση οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής δεν θα έχει τύχη εφόσον προϋποθέτει την πρότερη σύμφωνη γνώμη του Eurogroup – παραδείγματος χάριν η μείωση φορολογικών συντελεστών. Όποια κυβέρνηση κι αν προσέλθει στο Eurogroup με λογικές, υπεύθυνες προτάσεις θα έρθει αντιμέτωπη με το γνωστό Τείχος της Άρνησης δανειστών που δεν ενδιαφέρονται για την ανάκαμψη της χώρας (ούτε καν να πάρουν πίσω τα χρήματά τους). Τί τους ενδιαφέρει; Η διαιώνιση του συμπλέγματος εξουσίας που οικοδόμησαν την τελευταία δεκαετία με επίκεντρο την τρόικα και το Eurogroup. Τίποτα άλλο.
Το 2015 φίλες και φίλοι δεν θα επαναληφθεί. Οι ΕΠΤΑ ΤΟΜΕΣ θα εφαρμοστούν άνευ διαπραγμάτευσης. Χωρίς πρότερη συζήτηση στο Eurogroup. Κι όταν αρχίσουν να έρχονται κατά ριπάς εντολές κι απειλές από Βρυξέλλες-Βερολίνο-Φρανκφούρτη, η απάντηση που θα λάβουν θα είναι η ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ.
- Θα ξεκινήσουμε με άμεση νομοθέτηση κι εφαρμογή των ΕΠΤΑ ΤΟΜΩΝ
- Όσο τα EuroWorkingGroup & Eurogroup αρνούνται να δεχθούν τις ΕΠΤΑ ΤΟΜΕΣ ως το νέο αναπτυξιακό πλαίσιο της χώρας, η ελληνική κυβέρνηση θα ακολουθεί την τακτική της «κενής καρέκλας» του Στατηγού Ντε Γκωλ. Εφόσον οι δανειστές επιδοθούν στην πολιτική Ενισχυμένης Ασφυξίας,
- Αναβάλλονται μονομερώς οι αποπληρωμές στους δανειστές
- Οι εγχώριες συναλλαγές συνεχίζονται μέσω των ηλεκτρονικών συναλλαγών του τραπεζικού συστήματος καθώς και με την πλήρη ανάπτυξη και ενεργοποίηση του Δημόσιου Εξωτραπεζικού Συστήματος Πληρωμών
- Η διαθέσιμη ρευστότητα στρέφεται προς τις επιλεκτικές εισαγωγές που έχει ανάγκη η χώρα και προς την ενίσχυση των εξαγωγικών τομέων και επιχειρήσεων
- Έτσι η χώρα θα διατηρηθεί εντός της ευρωζώνης για όσο χρειάζεται έως ότου η «επίσημη» Ευρώπη επιλέξει μεταξύ: (α) του τεράστιου κόστους του Grexit ή (β) την αποδοχή των ΕΠΤΑ ΤΟΜΩΝ που είναι προαπαιτούμενα για την ανάκαμψη και για να αποπληρώσουμε ένα λογικό ποσοστό του τεράστιου χρέους.
Έρχομαι τώρα στο κομβικό ζήτημα: Η θέση μας για το ευρώ. Το ΜέΡΑ25 δεν μασά τα λόγια του, αποφασισμένο να μην επαναλάβει τα μισόλογα του Σύριζα του 2015 που, πίσω τους, έκρυβαν την ειλημένη απόφαση κάποιων να συνθηκολογήσουν. Έχουμε λοιπόν και λέμε: Η Ελλάδα δεν έπρεπε να έχει εισέλθει στην ευρωζώνη. Η ευρωζώνη (όπως σχεδιάστηκε και όπως εξακολουθεί να λειτουργεί) ήταν καταδικασμένη να πυροδοτήσει τραπεζικές κρίσεις που μετατρέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε σιδερένιο κλουβί αυτο-τροφοδοτούμενης, ταξικά ανάλγητης, λιτότητας με αποτέλεσμα την πολιτική και ηθική της απαξίωση.
Όμως, μετά την δημιουργία της ευρωζώνης, το κόστος εξόδου είναι μεγάλο τόσο για την χώρα που εξέρχεται όσο και για την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτός είναι ο λόγος που το DiEM25 εκπόνησε το πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής την ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ (European New Deal): Στόχος οποίας είναι να υποδείξει τις τομές που δύνανται να λειτουργήσουν άμεσα και θεραπευτικά στην ευρωζώνη, χωρίς αναθεώρηση των Συνθηκών, μετατρέποντάς την από Σιδερένιο Κλουβί Λιτότητας σε περιοχή κοινής ευημερίας. Αυτή θα είναι η πρότασή μας, πανευρωπαϊκά, στις ευρωεκλογές του 2019. Όμως, στο μεταξύ, όσον αφορά την πλέον χειμαζόμενη και καταρρακωμένη χώρα της ευρωζώνης – την Ελλάδα – η θέση μας είναι απλή: Η επέκταση της χρεοδουλοπαροικίας έως το 2060 αποτελεί για τον ελληνισμό απειλή κατά πολύ μεγαλύτερη από την απειλή του Grexit.
Τα κόμματα του Μνημονιακού Τόξου (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και τώρα πια, δυστυχώς, ΣΥΡΙΖΑ) μπορεί να διαφωνούν μεταξύ τους για το πόσο επιθυμητές είναι οι Μνημονιακές πολιτικές όμως συμφωνούν ότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στην χώρα («καταστροφή» την ονομάζουν) είναι η αποπομπή από το ευρώ. Άλλοι (για παράδειγμα η ΛΑΕ) θεωρούν μια τέτοια έξοδο την βέλτιστη λύση. Το ΜέΡΑ25 διαφωνεί και με τις δύο αυτές ιεραρχήσεις: Το Grexit δεν είναι ούτε η χείριστη ούτε η βέλτιστη εξέλιξη!
Πιο συγκεκριμένα, ιεαρχούμε τις τρεις πιθανές εξελίξεις ως εξής:
- Προκρίνουμε ως βέλτιστη εξέλιξη την εφαρμογή των ΕΠΤΑ ΤΟΜΩΝ εντός της ευρωζώνης
- Αποδεχόμαστε την αποπομπή της χώρας από το ευρώ μετά την μονομερή εφαρμογή των ΕΠΤΑ ΤΟΜΩΝ ως την δεύτερη καλή (και κακή!) εξέλιξη
- Τέλος, θεωρούμε χείριστη εξέλιξη την αέναη αναπαραγωγή της Χρεοδουλοπαροικίας μας εντός του ευρώ – αυτό που γίνεται σήμερα με την δήθεν καθαρή έξοδο από τα Μνημόνια τον ερχόμενο Αύγουστο.
Δεν ξέρω αν εσείς ακούτε την βουή και τον αχό που ήδη αντηχεί στα αυτιά μου. «Να’ τους πάλι», τους ακούω να χλευάζουν. «Θέλουν να μας φέρουν πίσω στο 2015. Πάλι Κούγκι και Ζάλογγο. Πάλι περήφανη διαπραγμάτευση που διακινδυνεύει την θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη.» Θα μας πουν αφελείς, επικίνδυνους, ανεύθυνους. Θα πουν ότι θέλουμε να βάλουμε την χώρα «ξανά σε περιπέτεια».
Χτες γιορτάσαμε την Εθνική μας Γιορτή. Ω τί υποκρισία είδαν τα μάτια μας και άκουσαν τα αυτιά μας! Αν η τρόικα εσωτερικού, τα κανάλια και οι εφημερίδες τους είχαν ίχνος τσίπας, ίχνος συνέπειας, θα αποκήρυτταν την Επανάσταση του 21 και θα ζητούσαν να καταργηθεί η αργία της 25η Μαρτίου επειδή αναφέρεται σε εξέγερση ανοήτων που, με ανεύθυνα συνθήματα όπως «Ελευθερία ή Θάνατος, έφεραν τον όλεθρο στους Ρωμιούς. Αν ζούσαν μάλιστα τότε θα έλεγαν ότι οι εξεγερμένοι εξέθεσαν διεθνώς τον τόπο. Θα μιλούσαν για πλήγμα στον τουρισμό μετρώντας πόσοι ευρωπαίοι περιηγητές ανέβαλαν το ταξίδι τους με το που έμαθαν ότι στην Αγία Λαύρα κατελύθη ο νόμος και η τάξη. Οι πιο προχωρημένοι, οι Βάστα Γερούν την εποχής, θα ζητούσαν αμέσως από τον Καγκελάριο Μέττερνιχ να πάρει μέτρα ώστε να επανέλθει η χώρα στον σωστό δρόμο που χάραξε η Ιερά Συμμαχία. Αυτοί που το 2015 έλεγαν Βάστα Βίζερ θα έλεγαν τότε Βάστα Βεζίρηδές μας, βάστα Πολυχρονεμένε μας Σουλτάνε.
Ξεχνούν όμως ότι:
- Περιπέτεια δεν ήταν το Κούγκι και το Μεσολλόγγι, ο Γοργοπόταμος ή το Πολυτεχνείο. Περιπέτεια ήταν η Τουρκοκρατία, η Κατοχή κι η Χούντα!
- Περιπέτεια δεν είναι η σύγκρουση με την τρόικα και την ολιγαρχία. Περιπέτεια είναι η τήρηση των δεσμεύσεων προς την τρόικα, οι φαιδροί φορολογικοί συντελεστές, οι ακόμα φαιδρότεροι δημοσιονομικοί στόχοι, η θεσμική κατάργηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, το συνεχιζόμενο καθεστώς της Πτωχοτραπεζοκρατίας, και το «ανέκδοτο» για έξοδο από τα Μνημόνια επειδή εξαντλήθηκε το 3ο Μνημονιακό δάνειο κι η τρόικα μετονομάζεται σε… «Ενισχυμένη Επιτήρηση».
Περιπέτεια, εν συντομία, είναι η μονιμοποίηση της Χρεοδουλοπαροικίας!
Γνωρίζουμε βέβαια ότι το μένος που μας επιφυλάσσει το Μνημονιακό Τόξο είναι τεράστιο, προβλέψιμο αλλά, εν τέλει, ενισχυτικό για το κόμμα μας.
- Κατανοούμε ότι τα δάνεια από την τρόικα ή τις «αγορές», με την επιτήρηση της τρόικας, τους είναι απαραίτητα, καθώς αντλούν την εξουσία τους από αυτά
- Αναγνωρίζουμε ότι η τρόικα εσωτερικού στηρίζει τους μηχανισμούς της εξουσίας τους που οικοδομήθηκαν στην βάση της Χρεοδουλοπαροικίας μας
- Καταλαβαίνουμε ότι νιώθουν την ανάγκη να δαιμονοποιούν την ΥΠΕΘΥΝΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ για να διασωθούν οι ίδιοι βουλιάζοντας την χώρα – σαν ανόητοι ιοί που σκοτώνουν τον οργανισμό στον οποίο ζουν
- Βλέπουμε με συμπόνια την ανάγκη των υποταγμένων να μισούν λυσσασμένα όσους δεν υποτάσσονται.
Για αυτό τον λόγο, στωϊκά, χωρίς πάθος, καλωσορίζουμε το μένος, το μίσος και την χλεύη τους. Τα φοράμε στο πέτο μας ως τίτλους τιμής που επιβεβαιώνουν ότι είμαστε στον σωστό δρόμο. Στον δρόμο που οδηγεί σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη:
Δημοκρατική, όπου η εξουσία εκπορεύεται από τους πολλούς, τους φτωχότερους, κι όχι από τους διαπλεκόμενους ολιγάρχες
Ισηγορίας, με την κάθε άποψη να κρίνεται στην βάση της αξίας της κι όχι του ποιός την εξέφρασε ή την προωθεί
Κοινωνική, που αναγνωρίζει ότι ο πολιτισμός μιας κοινωνίας αντανακλάται στον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πιο αδύναμα μέλη της, τον «άλλο», τον «διαφορετικό»
Ελευθερίας που δεν περιορίζεται στην απουσία καταστολής αλλά, συγχρόνως, προσφέρει προστασία από την εκμετάλλευση και τα απαραίτητα υλικά για την καλλιέργεια της προσωπικότητας
Ρεαλιστική, που θέτει εφικτούς οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτισμικούς στόχους
Καινοτόμα και προσηλωμένη στην ανοικτή έρευνα, στην συλλογική γνώση και στην ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία
Αντιμονοπωλιακή, που γνωρίζει ότι η συγκέντρωση οικονομικής ισχύος υπονομεύει όχι μόνο την δημοκρατία αλλά και την ευημερία
Ανεκτική, Ισότητας των ευκαιριών, Αποκεντρωμένη, Πλουραλιστική – μια Ελλάδα και μια Ευρώπη των δήμων, των περιφερειών, των εθνοτήτων, των διαφορετικών φιλοσοφικών πεποιθήσεων, του αυτο-προσδιορισμού ατόμων και ομάδων – του Πολιτισμού που περηφανεύεται για την παράδοση αλλά αγκαλιάζει σύγχρονους, «αιρετικούς», δημιουργούς
Συμμετοχική, που χρησιμοποιεί την κεντρική εξουσία για να διασφαλίζει την δημοκρατική, συμμετοχική διοίκηση στους χώρους δουλειάς, στις πόλεις, στις περιφέρειες
Ανοικτή, επειδή ξέρει ότι τα τείχη, τα συρματοπλέγματα και οι φράκτες στα σύνορα δεν ταιριάζουν σε περήφανους λαούς με αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια
Βιώσιμη, που αναγνωρίζει τα όρια της Φύσης, ελαχιστοποιώντας τις οικολογικές συνέπειες των εγχώριων δραστηριοτήτων της
Οικολογική, που θέτει ως στόχο της εξωτερικής της πολιτικής τον σεβασμό στα οικοσυστήματα του πλανήτη, και την παγκόσμια μετάβαση σε πράσινες μορφές ενέργειας, μεταφορών και παραγωγής
Ειρηνική, που αποκλιμακώνει τις εντάσεις, προβάλει τον κοινό πολιτισμό ως γεωπολιτικό εργαλείο επίλυσης διαφορών, και λειτουργεί ως ανάχωμα απέναντι στις δυνάμεις αποσταθεροποίησης, στις τάσεις επεκτατισμού, σε κάθε είδος αλυτρωτισμού επί ευρωπαϊκού εδάφους, καθώς και στις σειρήνες των μιλιταριστικών «λύσεων» και στις προτάσεις για επέκταση της στρατιωτικής θητείας.
Μας ρωτούν αν είμαστε Αριστερό κόμμα. Θα μιλήσω επί προσωπικού. Ήμουν, είμαι και θα πεθάνω αριστερός. Σε μια «κανονική» χώρα, διανομή εισοδημάτων προκύπτει από την πάλη των τάξεων, την διελκυστίνδα μεταξύ μισθών-κερδών, κεφαλαίου-εργασίας. Όμως η Ελλάδα, εδώ και χρόνια, δεν είναι μια «κανονική» χώρα. Από τότε που μετατραπήκαμε σε Χρεοδουλοπαροικία, πτωχεύουν ταυτόχρονα εργοδότες και εργαζόμενοι, ιδιοκτήτες και ενοικιαστές, εισαγωγείς και εξαγωγείς.
Σε αυτό το νέο, ιδιότυπο, καθεστώς ο μόνος ωφελημένος είναι η παρασιτική, παρεοκρατική εγχώρια ολιγαρχία που ταυτίζεται με τους δανειστές, εκμεταλλεύεται στο έπακρο την τροϊκανή διαδικασία και, έτσι, διατηρεί την εξουσία της επί ενός λαού τον οποίο λοιδωρεί στην βάση των νέων δανείων που τον χρεώνει.
Τα κόμματα «εξουσίας» της Δεξιάς και της Αριστεράς, στον βωμό του συμβιβασμού τους με το νέο καθεστώς, θυσίασαν τις ίδιες τους τις αρχές: Τόσο ο νεοφιλελευθερισμός της Νέας Δημοκρατίας όσο και ο Μαρξισμός-με-Κεϋνσιανά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ εξευτελίστηκαν στην πορεία συμβάδισης τους με την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού.
Στο ΜέΡΑ25 συναντιόμαστε από διαφορετικές αφετηρίες, ως ευρεία συμμαχία δημοκρατών της Αριστεράς, της Οικολογίας, του Φιλελευθερισμού, του Φεμινισμού – με θεμέλιο λίθο την κοινή μας απόφαση να βάλουμε τέλος στην Χρεοδουλοπαροικία, καθώς και στο ιδιότυπο καθεστώς που την αναπαράγει. Ο μόνος αντίπαλος που αναγνωρίζουμε είναι η απογοήτευση που ωθεί πολιτικοποιημένους πολίτες στην ιδιώτευση, στον καναπέ.
Η Ιστορία διδάσκει ότι οι καλύτερες στιγμές του ελληνισμού έρχονται στο ζενίθ μεγάλων κρίσεων – εκείνη ακριβώς την στιγμή που, αν και τα πάντα φαίνονται ολόμαυρα και σκοτεινά, οι έλληνες βρίσκουν το κουράγιο να απορρίψουν τον φόβο της ήττας, να νεκραναστήσουν την ελπίδα, και να αγκαλιάσουν την υπεύθυνη ανυπακοή απέναντι σε εκείνα που τους εγκλωβίζουν.
Προχτές έλαβα μήνυμα από τον Θέμη, έναν άνθρωπο που δεν έχω γνωρίσει αλλά που είπε ότι θα είναι εδώ απόψε. Μου έγραφε για την σημερινή μέρα.
Φτάνουμε στην μεγάλη αρχή φίλε. Να είναι όμορφο το ταξίδι. Οι καλύτεροι επαναστάτες είναι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτε… Οι πιο καλοί ακόμη είναι αυτοί που ξεσηκώνονται για να προασπίσουν το ελάχιστο που τους έχει απομείνει.
Εμείς γι᾿ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε.
Για να μπορούμε νά ‘χουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί
Ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
Ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Είμαστε αυτοί που δεν προσκύνησαν ποτέ. Και κλείνει ο Θέμης αναπολώντας τις τελευταίες κουβέντες του 17χρονου Μάθιου Πόταγα ενώ στεκόταν μόνος μπροστά στα γερμανικά τανκς πριν πέσει πρώτος νεκρός της Αντίστασης: Θα μας πεινάσετε, θα μας κάψετε, θα μας σκοτώσετε, αλλά δεν θα μας νικήσετε. Αυτό που δεν ήξερες Θέμη είναι ότι απόψε το βράδυ, σε τούτο εδώ το θέατρο, έχουμε μαζί μας την μικρή αδερφή του Μάθιου.
Δεν μας φοβίζει η αποτυχία φίλες και φίλοι. Μας φοβίζει η υποταγή και η έλλειψη προοπτικής, ελπίδας, σχεδίου για την απόδραση από τις «διασώσεις» τους, από τα μέτρα και αντίμετρα τους, από τα Μνημόνια που «φεύγουν» και την «υπευθυνότητά» τους.
Δεν μας φοβίζει να βάλουμε ψηλά τον πήχυ και να αποτύχουμε. Μας φοβίζει να κοιτάμε χαμηλά και να καταλήξουμε στα γόνατα, άλλη μια φορά ικέτες.
Για αυτόν τον λόγο ιδρύουμε σήμερα το ΜέΡΑ25.
Σας ευχαριστούμε που ήσασταν εδώ. Μαζί μας.