ΕΦ.ΣΥΝ

Μέρες πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, ερωτηθείς από ξένο κανάλι για το εάν θα φορούσα γραβάτα σε περίπτωση υπουργοποίησής μου, απάντησα ότι, ναι, θα φορέσω γραβάτα τη μέρα που το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αναδιαρθρωθεί ώστε να γίνει βιώσιμο και να τερματιστεί η λιτότητα που ξεκληρίζει τη χώρα. Αυτή έγινε η κοινή μας «γραμμή» μετά την ορκωμοσία της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Την εβδομάδα που πέρασε ο Αλέξης Τσίπρας φόρεσε γραβάτα για να πείσει ότι η απόφαση του Eurogroup κατέστησε το χρέος μας βιώσιμο.

Κάθε περίπου 80 χρόνια η Ευρώπη περνά έναν υπαρξιακό «σπασμό», μια κρίση τόσο βαθιά που καταδικάζει μία ή περισσότερες γενιές στην απόγνωση, αλλά παράλληλα επιταχύνει τον ιστορικό ρου γεννώντας νέες δυνατότητες μαζί με τις νέες απειλές: 1848, 1929 και 2008 – στιγμές ιστορικές που οδήγησαν στη μαζική δυστυχία, αλλά και σε κοινωνικούς αγώνες χωρίς τους οποίους η Ευρώπη θα ήταν πιο πρωτόγονη, λιγότερο πολιτισμένη.

Η πολιτική κρίση στην Ιταλία ήταν αναπόφευκτη συνέπεια της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης και της αποτελμάτωσης που αυτή προκάλεσε. Ο μέσος Ιταλός είναι σήμερα φτωχότερος απ’ ό,τι είκοσι χρόνια πριν, ενώ την τελευταία δεκαετία η διαφορά στο κατά κεφαλήν εισόδημα για τον μέσο Ιταλό από τον μέσο Γερμανό εκτοξεύτηκε από 12% σε 32%. Παράλληλα, για πρώτη φορά από τον 19ο αιώνα, τον μέσο Ιταλό ξεπέρασε σε κατά κεφαλήν εισόδημα ακόμα και ο μέσος Ισπανός, παρά το γεγονός ότι και η Ισπανία βρίσκεται εγκλωβισμένη στην ίδια οικονομική κρίση.

Κάποτε βλέπαμε σκηνές όπως οι πρόσφατες από τη Γάζα και νιώθαμε αποτροπιασμό, θεωρώντας τους εαυτούς μας συμπάσχοντες με τους Παλαιστινίους. Σήμερα, έχουμε απολέσει το δικαίωμα σε αυτή την αθωότητα δεδομένου ότι οι κυβερνώντες μας, η δεύτερη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ (που συνεχίζει απροκάλυπτα την πολιτική Σαμαρά και σε αυτό τον τομέα), έχουν καταστήσει την Ελλάδα συνέταιρο εκείνων που βρίσκονται από την άλλη μεριά του «φράκτη», εκείνων που χειρίζονται τα μη επανδρωμένα αεροπλάνα και τα μυδράλια που σπέρνουν τον θάνατο στους άοπλους διαδηλωτές της Γάζας.

Το αφήγημα του κατεστημένου ήταν και παραμένει: Να παραμείνουμε «υποδειγματικοί κρατούμενοι» ώστε να παραμείνουμε εντός της ευρωζώνηης έως ότου οι Βορειοευρωπαίοι  προχωρήσουν σε λύσεις τύπου Μακρόν. Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Η δολοφονία της μετριοπαθούς πρότασης Μακρόν ήταν η τελευταία ευκαιρία μιας συστημικής μεταρρύθμισης του συστήματος. Αυτή η ευρωζώνη δεν θα μεταρρυθμιστεί μέσα από συναινετικές διαδικασίες! Μόνο μέσα από την υπεύθυνη ανυπακοή.

Τη μακρά οκταετία των παθών του τόπου το κατεστημένο απαιτεί από τους πολίτες να προσμένουν την «ανάσταση» την ώρα που τους βομβαρδίζει με ψέματα και φρούδες ελπίδες. Η πραγματική ελπίδα όμως απαιτεί να κοιτάζουμε τη ζοφερή πραγματικότητα στα μάτια, χωρίς να κάμπτεται η θέλησή μας να την ανατρέψουμε. Οπως το σκοτάδι διώχνεται μόνο από το φως, έτσι και η ελπίδα μόνο στην αλήθεια μπορεί να ελπίζει. Ας αρχίσουμε με τα απλά νούμερα της καταστροφής: το εθνικό εισόδημα. Ενώ μεταξύ 2009 και 2016 το δημόσιο χρέος ανέβηκε από τα 298,5 δισ.

Επειδή τίποτα δεν απειλεί έναν λαό περισσότερο από την αίσθηση ότι δεν υπάρχει εναλλακτική σε μια πορεία που τον γονατίζει. Μακάρι αυτή η εναλλακτική να ερχόταν από τα υπάρχοντα κόμματα. Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε, όσοι ξεκινάμε το ΜέΡΑ25, είναι να ιδρύσουμε άλλο ένα κόμμα.

Ο συνιδρυτής του DiEM25 μιλά για τον Γιάνη Βαρουφάκη, το σκληρό μπρα-ντε-φερ μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών για έξι μήνες, τα αλλεπάλληλα τελεσίγραφα από την Τρόικα αλλά και τον Αλέξη Τσίπρα, τα capital controls και φυσικά το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού.

• Πώς γεννήθηκε η ιδέα του DiEM25 και ποιος είναι ο στόχος του Κινήματος για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη 2025;
Το DiEM25 γεννήθηκε ένα ενάμισι χρόνο μετά το δημοψήφισμα του ΟΧΙ, τη λεγόμενη Ελληνική Άνοιξη που ενέπνευσε πολλούς Ευρωπαίους, συμπεριλαμβανομένου και εμού.

Σήμερα, Σάββατο 10 Μαρτίου, ιδρύουμε στη Νάπολη της Ιταλίας το πρώτο διεθνικό κόμμα που θα κατέβει στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019 με κοινό πρόγραμμα οικονομικών, κοινωνικών, οικολογικών και θεσμικών τομών.

Η ανυπακοή «εις τας υποδείξεις» δεν αρκεί. Το «όχι» στον παραλογισμό των «λύσεων», που η τρόικα υπαγορεύει και η κυβέρνηση εφαρμόζει, δεν αρκεί. Παράλληλα με την απαραίτητη ανυπακοή απαιτούνται υπεύθυνες προτάσεις που να καταδεικνύουν τις εναλλακτικές, πραγματικές λύσεις.

Ας δούμε δύο παραδείγματα εναλλακτικών σε τομείς στους οποίους τρόικα και κυβέρνηση επιδίδονται συστηματικά με επικίνδυνο ανορθολογισμό: «κόκκινα» δάνεια και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας – περιπτώσεις όπου το ξεπούλημα βαθαίνει την κρίση στο όνομα της καταπολέμησής της!