Δηλώσεις

Έχουμε λευκό καπνό! Το κόμμα του DiEM25 στην Ελλάδα βαπτίστηκε από τα μέλη του κινήματός μας, με την συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας, ένα μήνα σχεδόν πριν την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη (Δευτέρα 26η Μαρτίου στην Αθήνα). Όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες μας αποφάσεις, στην ψηφοφορία συμμετείχαν μέλη μας απ’ όλη την Ευρώπη. Αυτό άλλωστε είναι το «διαφορετικό» που φέρνει το DiEM25 στη πολιτική ζωή της Ελλάδας και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών: τον αυθεντικά ριζοσπαστικό, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό διεθνισμό που, εντός του κινήματός μας τουλάχιστον, έχει ήδη γίνει πραγματικότητα.

Το 2017 άφησε την Ελλάδα φτωχότερη και πιο συμβιβασμένη με την κρίση και την ερημοποίηση, μέσα σε μια Ευρώπη ανίκανη να αντιδράσει στην αποδόμηση και απαξίωσή της.
Το 2018 προμηνύεται η χρονιά που τρόικα και ολιγαρχία θα προσπαθήσουν να μονιμοποιήσουν και νομιμοποιήσουν τη χρεοδουλοπαροικία, τη μνημονιακή Ελλάδα, προσποιούμενοι το τέλος των μνημονίων, την ώρα που αλυσοδένουν τη χώρα στη μνημονιακή πρακτική για τα επόμενα 60 χρόνια.

Στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, ο Παύλος Πολάκης μου έστειλε μήνυμα. Στο οποίο απαντώ εδώ:

Δείτε ακόμα: Πέντε συμπεράσματα από το Δημοψήφισμα του 2015

Μαύρη επέτειος σήμερα.
Πριν 2 χρόνια, την 29η Ιουνίου 2015, το Eurogroup και η τρόικα, εκτελώντας την απειλή που αρχικά εκτόξευσε στο γραφείο μου ο Γερούν Ντάιζελμπλουμ στις 30 Ιανουαρίου 2015 (τρεις μέρες αφότου ανέλαβα το υπουργείο οικονομικών) έκλεισαν στην στρόφιγγα της ρευστότητας για τις ελληνικές τράπεζες καθιστώντας το κλείσιμό τους αναπόφευκτο.

Από τότε, οι συμπατριώτες μας που τον Γενάρη του 2015 φώναζαν «ΒΑΣΤΑ ΓΕΡΟΥΝ!» επιδίδονται στην θλιβερή τους καμπάνια να λοιδωρήσουν το 62% των ελλήνων που στάθηκαν παλικάρια με εκείνο το βροντερό ΟΧΙ του Ιουλίου 2015.

 
Η Χάνα Αρέντ, πολύ σωστά, είχε πει ότι ακόμα και ένας μόνο γερμανός να είχε δολοφονηθεί στο Άουσβιτς λόγω της αντίστασής του στους ναζί (και είχαν δολοφονηθεί πολλοί), οι γερμανοί δεν φέρουν, ως λαός, συλλογική ευθύνη για τον ναζισμό.
Από τότε που ξέσπαγε η παγκόσμια οικονομική κρίση, το 2008, κάποιοι ανησυχούσαμε μεγαλοφώνως ότι, δεδομένης της σαθρής δόμησης της ευρωζώνης, πολύ σύντομα η κρίση θα έστρεφε τον έναν περήφανο λαό εναντίον άλλων περήφανων λαών στην ήπειρό μας – μέγιστη νίκη της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και, βέβαια, της ιδεολογίας του εθνικοσοσιαλισμού.

Μια μέρα μετά την εξαγγελία του προγράμματος του Σύριζα στην ΔΕΘ (Σεπτέμβρης 2014), το λεγόμενο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, διαχώρησα την θέση μου από τον Αλέξη Τσίπρα και την ομάδα του με άρθρο μου (με τίτλο “Μια άλλη ΔΕΘ“) στο οποίο κατέκρινα την παροχολογία και δήλωνα πως θα ήθελα να δω να εκλέγεται μια κυβέρνηση που θα πει στους πολίτες: