Άρθρα

Την Παραμονή Πρωτοχρονιάς το Eurogroup δημοσιοποίησε ανοικτή επιστολή προς τους πολίτες της Ευρώπης που δεν επιτρέπεται να περάσει στα ψιλά. Με την ευκαιρία της εικοστής επετείου της κυκλοφορίας του ευρώ, οι συνυπογράφοντες υπουργοί οικονομικών της ευρωζώνης μιλούν για το «κοινό μας νόμισμα» ως σύμβολο που«μαρτυρεί την ενότητα που στηρίζει την Ένωσή μας» και «… της δέσμευσής […]

Την περασμένη εβδομάδα οι τίτλοι και τα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ «γιόρτασαν το τέλος της οικονομικής διάσωσης της Ελλάδας, ακόμη και τη λήξη της λιτότητας, ενώ παρουσίασαν την οκταετή παρέμβαση της Ευρώπης στην Ελλάδα ως πρότυπο συνετής ευρωπαϊκής αλληλεγγύης στο “μαύρο πρόβατό” της, μια περίπτωση “αυστηρής αγάπης” που φέρεται να λειτούργησε. Όμως μία πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει μία διαφορετική πραγματικότητα.

Το αφήγημα του κατεστημένου ήταν και παραμένει: Να παραμείνουμε «υποδειγματικοί κρατούμενοι» ώστε να παραμείνουμε εντός της ευρωζώνηης έως ότου οι Βορειοευρωπαίοι  προχωρήσουν σε λύσεις τύπου Μακρόν. Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Η δολοφονία της μετριοπαθούς πρότασης Μακρόν ήταν η τελευταία ευκαιρία μιας συστημικής μεταρρύθμισης του συστήματος. Αυτή η ευρωζώνη δεν θα μεταρρυθμιστεί μέσα από συναινετικές διαδικασίες! Μόνο μέσα από την υπεύθυνη ανυπακοή.

Τη μακρά οκταετία των παθών του τόπου το κατεστημένο απαιτεί από τους πολίτες να προσμένουν την «ανάσταση» την ώρα που τους βομβαρδίζει με ψέματα και φρούδες ελπίδες. Η πραγματική ελπίδα όμως απαιτεί να κοιτάζουμε τη ζοφερή πραγματικότητα στα μάτια, χωρίς να κάμπτεται η θέλησή μας να την ανατρέψουμε. Οπως το σκοτάδι διώχνεται μόνο από το φως, έτσι και η ελπίδα μόνο στην αλήθεια μπορεί να ελπίζει. Ας αρχίσουμε με τα απλά νούμερα της καταστροφής: το εθνικό εισόδημα. Ενώ μεταξύ 2009 και 2016 το δημόσιο χρέος ανέβηκε από τα 298,5 δισ.

Η ανυπακοή «εις τας υποδείξεις» δεν αρκεί. Το «όχι» στον παραλογισμό των «λύσεων», που η τρόικα υπαγορεύει και η κυβέρνηση εφαρμόζει, δεν αρκεί. Παράλληλα με την απαραίτητη ανυπακοή απαιτούνται υπεύθυνες προτάσεις που να καταδεικνύουν τις εναλλακτικές, πραγματικές λύσεις.

Ας δούμε δύο παραδείγματα εναλλακτικών σε τομείς στους οποίους τρόικα και κυβέρνηση επιδίδονται συστηματικά με επικίνδυνο ανορθολογισμό: «κόκκινα» δάνεια και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας – περιπτώσεις όπου το ξεπούλημα βαθαίνει την κρίση στο όνομα της καταπολέμησής της!

Δύο δυνάμεις δυναμιτίζουν τις κοινωνίες μας –από την Κρήτη στο Δουβλίνο, από τη Λισαβόνα στη Λετονία, στο Παρίσι, στο Βερολίνο, παντού– εκτρέφοντας πολιτικά τέρατα με τον θυμό και την απογοήτευση που παράγουν: Το Κατεστημένο της Ρευστοποίησης, το οποίο επενδύει στην κρίση της οικονομίας και της δημοκρατίας για να «ρευστοποιήσει» τη μισθωτή εργασία και τους εν γένει αδύναμους πολίτες και επιχειρηματίες όπου και όσο μπορεί (μετατρέποντας τους μισθωτούς, και τους τέως μικρομεσαίους, σε ανασφαλείς παροχείς πάμφθηνων υπηρεσιών σε μεγάλα ολιγοπώλια).

Αρχές του 2018 δεν δικαιούμαστε να επιτρέψουμε στον απόηχο του εικοσιπενταετούς σίριαλ του «Μακεδονικού» να στοιχειώσει τη νέα χρονιά. Ενα τέταρτο αιώνα έχει περάσει από 1991. Ενα τέταρτο αιώνα κατά τη διάρκεια του οποίου η Ελλάδα πέρασε από το ψεύδος της ευημερίας στο όνειδος της αυτοτροφοδοτούμενης λιτότητας, το οποίο έφερε την ουσιαστική απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Η χώρα μας σήμερα βρίσκεται γονατισμένη, σε κατάσταση μόνιμης κρίσης, υπό τα δεσμά μιας χρεοδουλοπαροικίας που μονιμοποιείται την ώρα που τρόικα και κυβέρνηση προσποιούνται ότι ήγγικεν το τέλος της.

Κάθε διαχειριστής περιουσίας άλλων έχει ιερή υποχρέωση να εξηγεί ενδελεχώς τα οφέλη και τις απώλειες μιας πώλησης περιουσιακών στοιχείων. Πόσο μάλιστα όταν το εν λόγω περιουσιακό στοιχείο είναι το λιμάνι της Θεσσαλονίκης ή του Πειραιά.

Το 2017 ήταν άλλη μια χαμένη χρονιά για την Ευρώπη. Το 2016 ακόμα και οι πιο δύσπιστοι Ευρωπαίοι κατανόησαν ότι το πράγμα δεν πάει άλλο και ότι απαιτούνται ριζικές θεσμικές αλλαγές στην Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά, οι απαιτούμενες αλλαγές εμποδίστηκαν από τη συνήθη διαφωνία ως προς το τι πρέπει να γίνει – μια διαφωνία που ο Μακρόν είχε περιγράψει ως τον «ιερό πόλεμο» μεταξύ των γερμανικών και γαλλικών ελίτ.

Οι αναλύσεις για τις πολιτικές εξελίξεις παγκοσμίως δίνουν και παίρνουν. Τα φαινόμενα Τραμπ, Brexit, Λεπέν, η κατάρρευση των παραδοσιακών κομμάτων στη Γαλλία, την Ιταλία, ακόμα και τη Γερμανία, αναλύονται και ξανα-αναλύονται με ολοένα πιο περίπλοκα επεξηγηματικά σχήματα. Είναι ως εάν να καταβάλλεται φιλότιμη προσπάθεια ώστε να μη μιλάμε για τον προφανή λόγο και το οφθαλμοφανές αίτιο της καθίζησης του πολιτικού Κέντρου: τον ταξικό πόλεμο που έχει εξαπολυθεί εναντίον της εργατικής τάξης και των πιο αδύναμων πολιτών!